VERSLAG: Eddie Vedder - 09/06 - AFAS Live

Eddie Vedder

Het is inmiddels moeilijk voor Eddie Vedder om een ruimte binnen te lopen waar hij niet spontaan een staande ovatie krijgt. Voor de intieme setting van vanavond zijn echter alle staanplaatsen ingeruild voor zitplaatsen en gaan zelfs alle telefoons de broekzak in. Het is slechts Vedder, zijn akoestische gitaar en honderden glimmende oogjes die zich voelen alsof ze vanavond de loterij hebben gewonnen.

Échte fans die vanaf het begin van Pearl Jam meelopen vullen de eerste van de twee avonden in de AFAS, vanuit alle hoeken van de wereld. Een man is speciaal uit India komen overvliegen om Vedder voor het eerst in twaalf jaar weer op de planken te zien. De waarde van een plek in deze zaal vanavond wordt alsmaar duidelijker wanneer de fotografen het bijna aan de stok krijgen met fans omdat ‘dit niet het uitzicht is waar ze voor hebben betaald’.

Bij de eerste noten van 'Tuolomne' veert de volledige AFAS al uit z’n stoel voor luidkeels applaus. Na een aantal covers rollen we door het bekende ‘I Am Mine’ en ‘Elderly Woman Behind a Counter in a Small Town’, de eerste Pearl Jam hits tussen het solowerk. Het eerste uur van de set en drie staande ovaties later blijkt dat slechts een opwarmertje te zijn geweest.

Het Nederlandse strijkkwartet The Red Limo Quartet voegt zich bij Vedder voor een welkom geluid na een muur van akoestische gitaar. Vooral ‘Guaranteed’ geniet zo van een extra warme uitvoering. Nog geen minuut later gaat Vedder vol gas op ‘Far Behind’ en ‘Rise’, zoals alleen hij dat kan met zijn waanzinnige bariton. Hoogtepunt in de set is dan ook wanneer hij volledig akoestisch ‘Lukin’ en ‘Porch’ levert alsof het altijd zo heeft geklonken. Het is duidelijker dan ooit dat het legendarische nummer zijn legende niet zou zijn zonder Vedder. Hoe kun je dat géén staande ovatie geven?

Het zou geen show van Vedder zijn als het niet vol zat met nostalgische anekdotes. Zo denkt hij terug aan de laatste keer dat Tom Petty in Amsterdam optrad, en hij samen met Petty en Jack White in een hotelkamer belandde. Bij deze ook een oproep naar de alleraardigste Nederlandse mevrouw die in 1992 Vedder een lift heeft gegeven naar z’n hotel achterop haar fiets (ze was helaas niet in de zaal).

Tussen de nummers door is er genoeg gaande rondom de uiterst sympathieke en geestige man om elke zuurpruim te laten lachen. Het strijkkwartet dat plots achter Vedder z’n rug verdwijnt, het verrekijkertje dat ‘ie heeft om de mensen op de achterste rij te zien, zijn liefdesverklaringen met het publiek, het wanstaltige paar Elton John boots op de piano, flessen wijn die open schieten, het acapella duet met Glen Hansard waarin ze allebei continu in de lach schieten.

Ook op politiek vlak houdt de jarenlange activist en feminist zich liever niet stil. In deze donkere tijd in Amerika is Vedder opgelucht zich tussen Europeanen te bevinden die volgens hem het hart gelukkig nog op de beste plek hebben. Hij laat terloops nog even weten dat hij inmiddels vaker solo-optredens heeft gegeven in Amsterdam dan in zijn geboortestad Seattle. Maar ondanks alles blijft zijn boodschap om hoop te houden; en oh ja, laten we de muziek niet vergeten.

Op papier lijkt het al krankzinnig, en niets is minder waar: fans worden in de toegift getrakteerd op ‘Just Breathe’, ‘Better Man’ en een duet-versie van dat waanzinnig mooie ‘Society’. Op dit punt in de set krijgt elk nummer zijn bijbehorende verhaal, wat niemand ongeroerd laat. ‘Just Breathe’ is zijn ode aan alle sterke moederfiguren, ‘Song of Good Hope’ trekt zelfs Vedder uit zijn diepe dalen en ‘Wildflowers’ draagt hij op aan het gemis van zijn goede vriend Tom Petty. Het finalenummer ‘Hard Sun’ is het startschot om de stoelen permanent te verlaten en mee te gaan in het fenomeen dat Eddie Vedder heet.

De man van Pearl Jam – een van ’s werelds beste leadzangers – is sinds 1992 geen dag aan energie verloren. Hij dook dan wel geen hijskraan af, maar nam wel een snoekduik over het podium om een fan een knuffel te geven. Dát noem je een levende legende.