VERSLAG: The Good, The Bad & The Queen - 06/06 - Paradiso

Goed, beter, best, met Damon Albon

Vanavond is de charismatische alleskunner Damen Albon in Paradiso met The Good, The Bad & The Queen. Zonder meer hoort Albon tot de popiconen van de afgelopen decennia. In de negentiger jaren concurreert hij met zijn Blur met Oasis om de hoogste trede van de Britse popmuziek. Vervolgens zet hij in 2000 het zeer succesvolle experimentele multimedia project Gorillaz op. Daarnaast startte hij in 2006 met The Good, The Bad & the Queen. Deze gelegenheidsformatie heeft een topbezetting, met, naast Albon, Paul Simonon (bassist van The Clash), Simon Tong (gitarist van The Verve) en Tony Allen (Afro-beat legende). The Good, The Bad & the Queen (afgeleid van de beroemde spaghetti western The Good, The Bad And The Ugly) is voor Albon een vehilkel om de politieke situatie in Engeland aan de kaak te stellen. Hij spreekt over de ”Anglo-Saxostentialist crisis”.
De zaal barst uit zijn voegen. De diehards op de voorste rij kunnen geen kant meer op en worden voorzien van water door een medewerker die heen en weer loopt in de veiligheidszone voor het podium. Op het balkon van de eerste verdieping neemt een strijkkwartet plaats. Als de band opkomt klinkt er een oorverdovend lawaai uit het publiek, dat versterkt word als Albon van zijn kant de menigte nog verder opjut. Uit de speakers klinkt ‘Introduction’, een kort citaat uit de film ‘A Canterbury Tale’, waarna het zo goed als volledige repertoire van de band wordt opgevoerd. En dat niet alleen, ook op volgorde, met als eerste Merry Land en vervolgens het naamloze debuutalbum. Bij elkaar twintig tracks ! In tegenstelling tot de albums, die hier en daar wel een tikkeltje saai kunnen worden ervaren, blijft het live optreden van begin tot eind boeiend. Dat komt door het enthousiasme van de band, de prachtige inbreng van de strijkers, en de afwisseling tussen de twee delen. Enerzijds dus een in de muziek doorklinkend melancholisch portret van een ontredderd Engeland, met aan de andere kant een evenzeer geëngageerde, maar wat vlotter geproduceerde tweede helft. Een passender einde dan met de langste track en de naamgever van zowel het eerste album als de band zelf valt niet te bedenken. Volkomen terecht dat met de laatste noot van ‘The Good, The Bad & the Queen’ de heren zonder toegift afscheid nemen. En nu maar wachten wanneer de opperstalmeester besluit nog een hoofdstuk aan het project toe te voegen. Hopen dat het niet weer elf jaar duurt !