VERSLAG: Wilco - 15/06 - Paradiso

Wilco - 15/6 - Paradiso

Het venijn is bij Wilco nooit ver weg. Dat blijkt al in het eerste nummer dat de band rond Jeff Tweedy vanavond op de eerste van twee opeenvolgende avonden in Paradiso speelt. ‘You are my face’ begint als een prachtig tweestemmig gezongen folky nummer waarbij de band baadt in een sereen blauw licht. Even later is het podium rood verlicht en klinken gierende, dissonante noten uit de gitaar van de briljante Nels Cline. Nog iets later klaart het weer op en is het podium weer blauw.

Wilco trekt zich niets aan van conventies of genres en heeft daarmee een volledig eigen geluid gecreëerd dat zich ergens tussen country, rock en avant-garde bevindt. Dat dit werkt, is niet alleen te danken aan 25 jaar aan goede nummers, maar ook aan hoe goed de muzikanten die vanavond op het podium staan zijn. ‘Ze zijn bizar goed maar zien er zo gewoon uit,’ zegt iemand in het publiek en daar heeft hij een punt. De bandleden van Wilco zouden ieders buurman kunnen zijn. Vanavond geen rock ‘n’ roll taferelen of een enorme show, maar gewoon zes mannen die prachtige muziek maken.

Vooral de eerder genoemde Cline en drummer Glenn Kotche trekken de aandacht. Iedere fan weet wat er gebeurt als Wilce ‘Impossible Germany’ inzet en als altijd is de solo van Cline adembenemend. De man laat zijn gitaar scheuren, piepen en kraken en legt er zijn ziel en zaligheid in. Kotche doet dat van achter zijn drumstel en weet de meest stille nummers tot aan de heftigste uitbarstingen onnavolgbaar in te vullen.

Natuurlijk draait Wilco om Jeff Tweedy en vandaag is hij goed bij stem en vrolijk. Dat laatste is geen gegeven. Zo stond de band een dag na de verkiezingsoverwinning van Donald Trump in Nederland. Toen was er een hele andere Tweedy. Vandaag niets van dit alles. Tweedy oogt ontspannen, hij hoeft zichzelf niet meer te bewijzen, en praat regelmatig met het publiek. Zo zijn er de Spanjaarden die er de dag erna ook zullen zijn en de man die plotseling door lijkt te hebben waar de albumtitel Schmilco op slaat. Hij roept 'Wilco Schmilco'. 'Precisely,' moedigt Tweedy hem licht sarcastisch aan.

Vanavond speelt Wilco liedjes die de volledige 25 jaar dat de band bestaat bestrijken. Publieksfavorieten worden overgeslagen maar er valt genoeg te genieten. Als Tweedy vraagt wie er de volgende dag ook komt, gaan de nodige vingers omhoog. De vingers die omlaag blijven, vragen zich waarschijnlijk af waarom zij er niet bij zijn. Wilco is buitencategorie en vanavond was de band in topvorm.