VERSLAG: Robert Plant / Alison Krauss - 14/5 - HMH

Robert Plant / Alison Krauss - 14/5 - HMH

Het lijkt voor velen waarschijnlijk een nogal eigenaardige combinatie; Robert Plant, ooit de voorman van de legendarische rockband Led Zeppelin, die in duet gaat met americanazangeres Alison Krauss. Toch pakte het opvallend goed uit op het album 'Raising Sand', dat in 2007 verscheen op Rounder Records. Met de eigenzinnige T Bone Burnett als producer achter de knoppen is het een sfeervolle plaat geworden, met covers van onder andere Gene Clark, The Everly Brothers, Tom Waits en - verrassing! - Page & Plant ('Please Read The Letter', oorspronkelijk van het album 'Walking Into Clarksdale', uit 1998). Op plaat kleuren de stemmen van beide grootheden prachtig bij elkaar, maar de grote vraag is natuurlijk of het gelegenheidsduo het ook live zo kan brengen. In een nagenoeg uitverkochte HMH klinkt het resultaat.

In lang vervlogen tijden had waarschijnlijk niemand gedacht naar een 'zitconcert' te gaan van rockgod Robert Plant. Bij aankomst in de HMH staan de stoeltjes echter al netjes in rijen achter elkaar opgesteld. Nadat de begeleidingsband van deze avond in het donker het podium is opgekomen, slentert Plant onopvallend vanaf de rechterkant de bühne op. Uiteraard wordt hij al snel opgemerkt door het gezetelde publiek, dat luid begint te applaudiseren. Een zelfde applaus wacht Alison Krauss, die vanaf de linkerzijde opkomt. En dan begint de muziek.

Opener van de avond is 'Rich Woman', tevens het openingsnummer op het duetalbum. Hoewel het oorspronkelijke nummer van Li'l Millet and His Creoles al ruim vijftig jaar oud is, weten Plant en Krauss het goed naar het heden te vertalen. Al meteen valt op hoe goed de band, onder leiding van T Bone Burnett, is en hoe ongelofelijk mooi de harmonie is tussen de stemmen van de twee leadvocalisten. Gedurende het komende anderhalf uur blijft dit vocale samenspel boeien, zelfs voor doorgewinterde Led Zeppelin-fans op de ietwat ongemakkelijke stoeltjes in de HMH.

Maar het is geen volledige duoshow. Af en aan wisselen Krauss en Plant elkaar af voor een solonummer en ook T Bone Burnett mag halverwege de set nog twee nummers spelen, waarbij hij zelf de vocalen voor zijn rekening neemt. De invloed van wijlen Roy Orbison (met wie Burnett ooit nog het podium heeft gedeeld) is overduidelijk, al kan dit alleen maar als compliment opgevat worden. Ook wordt duidelijk hoe belangrijk Burnett als producer is geweest op het album 'Raising Sand'. Krauss is vocaal in absolute topvorm. Wanneer zij een nummer a capella zingt brengt ze iedereen in de zaal in vervoering. En hoe cool is het dan om Robert Plant in je achtergrondkoortje te hebben?

Waar de show af en toe niet aan ontkomt is de statigheid van de performers. En dan met name Alison Krauss. Ze staat vrijwel bewegingsloos op het podium als een frêle porceleine popje en zwaait zo nu en dan heel keurig met d'r armen heen en weer. Robert Plant laat zich wat jovialer uit, maar van chemie tussen Krauss en Plant is op de planken weinig sprake. Muzikaal en vocaal is het echter zó vreselijk goed, dat de rest enkel bijzaak is. Dit is een concert dat je gezien móet hebben. Of je nu fan bent van Led Zeppelin of van The Union Station of van de muzikale roots van deze twee (en nog vele anderen) grootheden. En voor wie het gemist heeft kan met het album 'Raising Sand' de schade gedeeltelijk inhalen.