VERSLAG: CocoRosie - 14/5 - Effenaar

CocoRosie - 14/5 - Effenaar

Volwassen kinderen.
Volwassen kinderen zonder remmingen.
Volwassen kinderen zonder remmingen wiens fantasie oneindig voort lijkt te vloeien.
Vanavond wordt ons een avond voorgeschoteld die gebasseerd lijkt te zijn op vrijheid, de vrijheid van creatieve uitingen en uitingen zonder grenzen. Zijn het hippies of is het simpelweg kunst?? Wat is het [voor jou]?? Dat is nog altijd open voor interpretatie.

Het eerste individu dat het podium betreed is de fragiele Danielle Stech-Homsy, beter bekend als Rio en Medio. Danielle is een jongedame gehuld in een wit elfjesachtig gewaad met zachte, dromerige vocals die zichzelf vaak begeleid met een ukelele, wat minimalistische percussie, die ze verkrijgt door het klappen van haar handen of op een oppervlak te slaan met een drumstok. Dit alles loopt ze met een looppedaal zodat ze haar eigen tracks laag voor laag kan opbouwen en ook weer kan afbouwen. Vergelijkingen met PJ Harvey zijn dan ook bedenkbaar. Danielle geeft vandaag een erg minimalistische set weg waardoor ze zo nu en dan door verschillende artiesten wordt ondersteund, waaronder Quinn Walker. Helaas weet ze velen niet te boeien en zie je menig individu lachen en snel wordt er al meer gepraat in de grote zaal van de Effenaar die inmiddels steeds voller begint te stromen.

Quinn Walker, the one-man-band, blijft op het podium staan terwijl Danielle, van Rio en Medio, hem ondersteund in zijn spel voor één nummer. De rollen zijn voor een moment omgeruild. Quinn is letterlijk een man die verschillende instrumenten op hetzelfde moment probeerd te bespelen; gitaar, drums, percussie en hier en daar wat samples die getriggerd worden. Helaas komt dit vrij rommelig over. Met zijn spookachtige ‘zang’, wellicht ‘gejammer’ voor een ieder ander, echoënde gitaar die elk nummer hetzelfde staat afgesteld en zijn effecten probeerd hij het publiek te bekoren. Bij dìt voorprogramma lukt dit helaas óók niet. Komt het publiek wellicht alleen voor CocoRosie ?? Hoogstwaarschijnlijk wel aangezien de Effenaar blijkbaar heeft vergeten te vermelden dat Rio en Medio tevens zou optreden.
De met-make-up-besmeerde Walker doet zijn best om de tracks die hij opgenomen heeft, die normaliter vol voelen van verschillende lagen qua instrumentatie, zo vol mogelijk over te brengen. Dit alles zelf op het desbetreffende moment doen geeft wat simplisme weer waardoor de percussie niet bepaald gevarïeerd lijkt en daardoor dus ook kan irriteren. Walker geeft zijn alles, dat is te zien, het is dan ook een leuke beschouwing om te ervaren maar na een tijd begint de aanpak en de klungeligheid te vervelen wat ook bij menig persoon duidelijk zichtbaar is.

Kinderlijk, onschuldig, duister, hippie, freakfolk, uplifting, weird america, dansbaar, experimenteel, kunst, low-fi, fragiel, vrije expressie;
voor ieder heeft CocoRosie een andere belichaming en ieder heeft zo zijn/haar beleving als ze tijdelijk de wereld intrekken van gezusters Sierra [Rosie] en Bianca [Coco]. De dames hebben elkaar per ongeluk hervonden na vele jaren en zijn hecht als nooit tevoren, dit is duidelijk te voelen bij de zusjes die naadloos met hun vocalen op elkaar aansluiten en hierdoor de fragiele, speelse sfeer duidelijk neerzetten. De dames worden vanavond weer ondersteund door de welbekende human beatboxer, genaamd Tez, en een toetsenist die de gezusters vergezellen in hun fantasievolle vertoning. Vrij bekend is dat CocoRosie vaak gebruik maakt van speelgoedjes en andere prularia die wellicht voor anderen waardeloos en nutteloos zijn, voor de dames zijn het kleine schatkistjes die zij kunnen gebruiken aan het einde van hun zwarte doch kleurrijke regenboog. Dit alles gepaard met de vervreemde vocalen van de Casady’s schept het een tedere sfeer van onschuldige kinderlijkheid, pre-puber kinderen, zonder gender-zorgen, zonder schaamte en zonder grenzen. Dit is duidelijk te zien, de zussen gaan gewaad in een contrast van sekse; een basketbal jersey met daaronder een nachtjapon. Bianca zwiert het hele optreden ook met een laken, duidelijk geeft het de initmiteit van een slumberparty – maar slapen doen we niet, verre van. Dromen daarentegen wèl.

Tussen de set door is er nog tijd voor Tez, de human beatboxer, om zijn kunsten weg te geven. De jongeman geeft een solo van ongeveer een minuut of vijf waarmee hij het publiek absoluut niet onbewogen laat. Deze kerel gebruikt zijn stem als een gigantisch onuitputtelijke bron van verschillende geluiden. Gezichten met de expressie van totale verassing en verbazing kijken elkaar aan en glimlachen. Er wordt gejoeld, en HOE.
o nu en dan wordt het gezelschap ook nog begeleid door Quinn Walker op gitaar die ditmaal beter tot zijn recht komt als achtergrond-opvuller, ook Danielle draagt een steentje bij aan het uitermate fragiele ‘Good Friday’ die opgevoerd wordt door Sierra op gitaar en vocalen.
De dames herkeren na tijdelijke aftreding en sluiten af met een nummer genaamd ‘So Hard To Say Goodbye’ – deze wordt opgevoerd door al de aanwezige artiesten die eerder vandaag dit podium hebben gedeeld en voeren hiermee een uitermate melancholische afsluiting uit die menig mens nog zal herinneren.
Oogjes toe. Op van dromenland naar dromenland.