VERSLAG: Fatal Flowers - 16/06 - Paard

Those days...

Het was de tijd van de Koude Oorlog, hoge werkloosheid, kraakpanden, kruisraketten en heroïne op de Zeedijk. In de muziek was de synthesizer dominant en de popmuziek kitsch. En daar was, in 1984, opeens Fatal Flowers, een rockband uit Amsterdam. Ze groeiden uit tot dé Nederlandse alternatieve band van de tachtiger jaren. Platencontracten, internationale recensies, topproducers, onderscheidingen, optredens op Pinkpop, het kon niet op voor Richard Janssen en zijn band. Zo snel als ze kwamen, was het ook weer afgelopen. In 1990 trok Janssen de stekker er uit, gefrustreerd over het keurslijf van de muziekindrustie.
Bijna dertig jaar later. In de kleedkamer van het Paard (Den Haag) bereid de band zich voor op één van de veertien concerten van een tour dat vooral geen geen comeback mag worden genoemd. “Dat was vroeger wel anders” wordt gezegd, refererend aan de luxe faciliteiten die hen word geboden. Naast Janssen bestaat de line-up uit Henk Jonkers, drum en bandlid van het eerste uur, bassist Gert de Groot (toegetreden in 1987) en gitarist Robin Berlijn (als zeventienjarige toegetreden in 1988). Aanvullend speelt multi-instumentalist J.B. Meyers op keyboard.
De grote zaal van Het Paard vult zich gestaag met mannen en, in mindere mate, vrouwen. De bezoekers in de categorie middelbare leeftijd, al dan niet goed opgedroogd, is in de meerderheid. Het enthousiasme in de zaal is evident, wie had er nu nog verwacht oog in oog te staan met deze band ? Het gaat wellicht ten koste van de cultstatus, maar dat valt in het niet bij de mogelijkheid hun favoriete band nog één keer te zien.
Een feest der herkenning ! De setlist bestaat uit negentien tracks, waarvan de meesten de tand des tijds nog uitstekend hebben doorstaan. Zo ook de muzikale inbreng, met een speciale vermelding voor Robin Berlijn, die keistrak stond te rocken. En de Master of Ceremony ? Door zijn ingetogen presentatie heen, was het duidelijk te zien dat Janssen stond te genieten. Als enige op het podium die zich langere tijd niet meer had bezig gehouden met muziek, moest hij flink aan de bak. Met resultaat dus. Het zou kunnen zijn dat de jongere garde aanvankelijk dacht dat zijn stem achteruit was gegaan. Maar de fans van weleer weten wel beter. Het schuurde net als voorheen.
Het is niet eenvoudig om hoogtepunten te benoemen, want dat doet de andere momenten weer tekort. De Pink Floyd achtige intro van ‘Pleasure Ground’, Roxy Music cover ‘Both Ends Burning’, de piano-intro van ‘Speed Of Life’ , de meeklapmomenten bij ‘Johnny B.’ ?? Of toch ‘Younger Days’? Wie zal het zeggen. Het is een feit dat those days have sailed with the tide , die tijden zijn vervlogen. Maar de nalatenschap van Fatal Flowers zal nog lang uitmaken van de canon van de Nederlandse rockmuziek.