VERSLAG: Keith Caputo - 15/5 - Mezz

Keith Caupto - 15/5 - Mezz

Keith Caputo is vooral bekend als frontman van het legendarische Life Of Agony. De kleine, flamboyante New Yorker timmert hiernaast al bijna tien jaar aan zijn solocarrière. Het uit 1999 afkomstige ’Died Laughing’ staat vol met mooie en ontroerende nummers waarbij het herkenbare stemgeluid van Keith het tot een succesvol album maakte. Echt doorbreken deed hij echter nooit op eigen houtje; ’Perfect Little Monsters’ uit 2002 was iets te ambitieus, de reünie van Life Of agony kwam vervolgens tussendoor en een gebrekkige promotie van het uitstekende ’Hearts Blood On Your Dawn’ uit 2006 hielp ook niet echt. Maar goed, de aanhouder wint. Een nieuwe platenmaatschappij is gevonden in Subarban en met een hoop goede recensies op zak, is ’A Fondness For Hometown Scars’ rede genoeg om de Nederlandse podia nogmaals te overtuigen van zijn muzikale talent.

In een nog matig gevulde Mezz mag het eerste voorprogramma aanvangen. Signe Tollefsen krijgt het dan ook niet voor elkaar het publiek van de grond te krijgen. Iedereen blijft gemoedelijk zitten als deze Arnhemse Singer-songwriter, gewapend met slechts een gitaar, de aandacht op zich probeert te vestigen. De rustige liedjes luisteren aangenaam weg en worden gedragen door een helder stemgeluid. Het materiaal kenmerkt zich echter niet door onderscheidend vermogen, wellicht dat dit de reden is dat het publiek nog meer interesse toont in elkaar en de bar.

Ricky Warwick weet de aandacht al iets beter vast te houden. De uit Belfast afkomstige Ier heeft zich meer laten beïnvloeden door Amerikaanse Singer-songwriters als Johny Cash dan door zijn landgenoten. Het akoestische repertoire weet wel degelijk te boeien, met name het bevlogen ’Belfast Confeti’ wat verhaalt over de gebeurtenissen in zijn geboorteland. Het doet allemaal toch iets te Amerikaans aan en komt daardoor wat geforceerd of gemaakt over.

Wie Keith Caputo eerder live heeft gezien weet wat hem of haar te wachten staat; een ingetogen frontman die zichzelf helemaal laat gaan met zijn stem en lichaam als voornaamste expressievorm. Samen met zijn band, The Sad Eyed Ladies, komen alle solo albums aan bod vanavond. Geopend wordt met ’New York City’ van het debuut. De vijfkoppige band rond de kleine frontman levert goed werk af. Het is niet zozeer een begeleidingsband, want drummer Jochem van Rooijen en bassist Michiel Rietveld hebben op de laatste twee albums ook meegeschreven, maar dat idee krijg je als bezoeker wel. De podiumpresentatie van de band staat zo bol van Hollandse degelijkheid, dat het contrast met een persoonlijkheid als die van Keith Caputo haast niet grote kan.

Een show van Keith Caputo kan eigenlijk ook nergens anders om draaien dan om zijn voorkomen en zangprestaties. Af en toe lijkt hij iets te verlegen om zichzelf te uiten of helemaal te laten gaan. Als hij zich gaandeweg de nummers meer op zijn gemak voelt, bijvoorbeeld tijdens toegift ’Selfish’, gooit hij al zijn hartenleed eruit en blijft een stem over met zeldzame bevlogenheid en passie.

Wat ervoor doet zorgen dat de magie nooit helemaal tot een hoogtepunt weet te komen heeft vanavond niet zozeer met de artiest(en) te maken. De voorprogramma’s en een show als die van Keith Caputo vragen om een publiek dat zich mee wil laten slepen. Het publiek in de Mezz is hiervoor vanavond niet te porren. Te vaak worden spanningsbogen doorbroken door luid pratend publiek en zelfs als er expliciet om stilte wordt gevraagd kunnen veel mensen dit fatsoen blijkbaar niet opbrengen. Hinderlijk en jammer, voor artiest, maar ook voor de bezoekers die blijkbaar de toewijding missen om van deze ervaring te genieten. Een schitterende vertolking van Life Of Agony klassieker ’Let’s Pretend’ krijgt de zaal dan op het einde alsnog muisstil. Overduidelijk is Keith dan al te geagiteerd om het publiek respect terug te tonen, de middelvinger naar een zeker persoon in de zaal en de directe aftocht is daarvan het bewijs.