VERSLAG: Muse - 27/06 - Goffert Park

Muse - 27/6 - Goffertpark

Een concert van Muse wekt verwachtingen. We denken terug aan de drones die door de Ziggo Dome vlogen en de uitgebreide podiumconstructies van eerdere tournees. Wat zou de band vandaag in het Goffertpark in Nijmegen voor ons in petto hebben? Bij binnenkomst valt als eerste het podium op. Een enorm groot scherm erachter en de nodige lampen, kanonnen en andere technisch ogende snufjes waarvan we benieuwd zijn wat ze doen.

Op dat enorme podium vallen voorprogramma Andy Burrows en zijn band een beetje weg. Burrows kennen we als de drummer van Razorlight en de minder charismatische helft van het duo Smith and Burrows met Tom Smith van Editors. De nummers die hij vandaag ten gehore brengt hebben vrijwel allemaal een laag tempo en weinig energie. Het publiek vindt het prima en keuvelt in de zon lekker door. Zelfs ‘America’, het bekende nummer van Razorlight waar Burrows aan meeschreef, wordt in een uitgeklede, rustige versie ten gehore gebracht. Het opvallendste moment van de show volgt wanneer Burrows ‘Unintended’ van Muse covert. Dat doet hij niet onverdienstelijk en doet ons mijmeren: zou het niet mooi zijn als Muse die zelf weer eens zou spelen?

Na een half uur synthesizermuziek uit de jaren 80 (we herkennen Crockett’s theme van Jan Hammer) is het tijd voor de hoofdact en we zijn meteen bij de les. Overweldigende visuals: check. Figuranten die verkleed als post-apocalyptische ordetroepen met trombones in hun handen over het podium lopen: check. Een kraakhelder geluid: check. En, niet onbelangrijk, zanger en gitarist Matthew Bellamy met een lichtgevende bril: check. 1-0 voor Muse.

De rest van het optreden volgen nog de nodige momenten waarop het publiek met open mond naar het podium kijkt. [Hier stond eerst een uitgebreide beschrijving van wat er allemaal te zien was en geloof ons: het was indrukwekkend. Maar we willen het natuurlijk niet spoilen voor wie de show nog gaat zien. Een tipje van de sluier: denk Iron Maiden in de jaren 80.]

Qua visueel spektakel zat het vanavond dus goed, maar wat het optreden tot nog grotere hoogten deed stijgen was Muse zelf. De band speelt strak maar misschien nog wel belangrijker: met veel plezier. Voordat bassist Christopher Wolstenholme ‘Hysteria’ inzet, heeft hij op het podium een onderonsje met Bellamy. Waar ze het over hebben, weten we niet, maar ze moeten er beide hard om lachen.

Als er slingers het podium op worden geschoten, pielt Bellamy op zijn gitaar tot ze opgeruimd zijn. Aan het eind van het optreden staan de muzikanten rond het drumstel van Dominic Howard die de slotnoot aangeeft. De show begon met de nodige toeters en bellen maar eindigt met alleen de band.

Het zijn dit soort momenten waarop je beseft dat Muse ondanks het spektakel - dat rijkelijk aanwezig is - gewoon drie jongens (en een sessiemuzikant) zijn die graag samen muziek maken. Het doet ons afvragen of Muse net zoveel indruk maken als ze in een zaal als Paradiso zouden spelen zonder alle opsmuk. Wij denken van wel.