VERSLAG: Christina Aguilera - 08/07 - Ziggo Dome

Christina Aguilera

De afgelopen paar jaar had Christina Aguilera het druk met van alles, maar niet met haar eigen muziek. Als coach in The Voice verscheen ze veel op de televisie, ze speelde in een serie en kreeg een tweede kind. The Voice deed ze tot 2016 en vorig jaar was er toch een nieuw album. Op maandagavond stond de popzangeres voor het eerst in dertien jaar weer in Nederland.

Christina Aguilera lijkt de tijdsgeest gevolgd te hebben. Ze opent haar optreden gezeten op een soort troon en begint gelijk met een stukje rap. De band leunt zwaar op de bas en drums. Dit resulteert in een enorm geluidsgeweld. Qua opening doet Aguilera aan Nicki Minaj denken, ware het niet dat Minaj dan ook daadwerkelijk overrompelt. Bij Aguilera klinkt het vooral als een wanhopige poging haar gedateerde muziek in een nieuw jasje te schuiven. Terwijl dit helemaal niet hoeft. Aguilera heeft een grote voorraad hits die ook in 2019 nog steeds steengoed kunnen klinken.

Neem bijvoorbeeld ‘Genie In A Bottle’. Het nummer beleeft dit jaar haar twintigjarig jubileum, maar vanavond klinkt het zo gedateerd dat het net zo goed dubbel zo oud had kunnen zijn. Het bandje van Aguilera en het koortje lopen dwars door elkaar heen. De muzikanten spelen keihard en het nummer valt er lastig uit te filteren. Pas als het refrein van 'Genie In A Bottle' wordt ingezet komt dat moment van herkenning. Het liedje voert dan terug naar de ongemakkelijke momenten van het jong zijn en niet de vele fijne herinneringen. Dat is zonde, want de mix van R&B en jazz leent zich prima voor een heerlijke meezingsessie of een intiem momentje. Want zingen dat kan Aguilera nog steeds. De kenmerkende uithaal van Aguilera passeert namelijk verschillende keren.

Dat Christina Aguilera geen indruk maakt lijkt vooral ook te danken aan de slechte productie. Op de mooiste momenten, bijvoorbeeld tijdens ‘Beautiful’ en ‘Say Something’, levert Aguilera kippenvel terwijl tijdens ‘Dirty’ er een echt hiphopfeestje ontstaat. De route naar deze momenten is echter rommelig. Deze momenten zijn bovendien veel te spaarzaam. De productie is overdadig. De zingende achtergronddansers, Aguilera live en Aguilera op een bandje zingen regelmatig dwars door elkaar. Bovendien is het optreden in zes stukken geknipt met tussendoor enkele minuten pauze. Een gegarandeerde sfeerkiller. Het dieptepunt wordt bereikt aan het einde van het concert. Na nog geen 90 minuten Christina Aguilera hoop je in de toegift eindelijk op dat magische moment met nog een ballade en een keiharde meezinger. Geen sprake van. Aguilera trapt op een slechte techno beat wat ballen de zaal in en weg is ze. Aguilera voelt na dertien jaar afwezigheid als gedateerd aan en stemt menig dertiger waarschijnlijk vooral gelukkig met zijn leven op dit moment en niet nostalgisch naar de jeugdjaren.