VERSLAG: The Red Jumpsuit Apparatus - 28/5 - Melkweg

The Red Jumpsuit Apparatus - 28/5 - Melkweg

Al vroeg verzamelt zich een grote menigte tieners voor de deuren van de Melkweg. Eenmaal in de zaal blijkt waarom; de support-act, het uit Californië afkomstige Sherwood, kan op het enthousiasme van een groot deel van het publiek rekenen. Dit tot groot plezier van de band zelf, die precies speelt wat haar doelgroep wil horen, een sound die zich prima laat vergelijken met die Panic at the Disco. Niettemin is het optreden van Sherwood zeer vermakelijk. Even voor half tien is het de beurt aan The Red Jumpsuit Aparatus. Zo hip als het publiek gekleed gaat, dat – om even te generaliseren – voor het overgrote deel bestaat uit emo-tieners, zo gewoontjes zien de heren uit Florida er uit. Zanger Ronnie Winter en gitarist Duke Kitchens lijken zo weg te zijn gelopen uit een een eighties, country-metal band.

Het is voor The Red Jumpsuit Aparatus de eerste keer dat zij in Amsterdam spelen, en ze laten blijken er dan ook erg veel zin in te hebben. Het publiek is het er honderd procent mee eens getuige het antwoord op de vraag wie er lang gewacht heeft om de band eindelijk live te zien. ‘In Fate’s Hands’ gaat er dan ook in als koek en het publiek eet uit de spreekwoordelijke hand. En, het moet gezegd, de bandleden komen dan ook stuk voor stuk sympathiek over. Het dankbare publiek doet de rest. Het eerste deel van de set is dan ook erg goed. Niet dat de band de sterren van de hemel speelt of heel bijzondere dingen laat horen. Het is vooral de interactie tussen band en publiek en de vaart van de set die voor een bijzonder energieke sfeer zorgen waarbij nummers als ‘False Pretence’, ‘Seventeen Ain’t So Sweet’ en ‘Damn Regret’ voorbij komen. Helaas zakt het tempo daarna volkomen in.

Vooral zanger Ronnie en gitarist Elias Reidy zijn we erg veel aan het woord en daar bij komt nog dat de band overgaat tot een akoestisch intermezzo. Even daarvoor was de band er al voor uit gekomen eigenwijs te zijn en haar eigen ding te doen, wat dan ook prompt gebeurde. Allereest is het de beurt aan de al even genoemde gitarist die een cover van het Beatlesnummer In My Life. Vervolgens is het de beurt aan de gitarist die ook nog twee akoestische nummers ten gehore brengt. Het overgrote deel van het publiek kan het zeker waarderen, maar voor de wat meer objectieve bezoeker is het een intermezzo dat de show geen goed doet. Gelukkig herpakt de band zich even later.

Dat de band doet waar het zin in heeft blijkt ook uit de tweede cover van de avond, Hero van de Foo Fighters. Vanzelfsprekend een crowdpleaser, maar om nu te zeggen dat deze versie iets toevoegt aan het origineel, nee. En zo is het alweer tijd voor de uitsmijter van de avond, de vooral in de Verenigde Staten populaire single ‘Face Down’. Aangezien de band het publiek bijzonder hoog heeft zitten, maakt de band een schijnbare uitzondering door nog een nummer te spelen, een onbekende weliswaar, maar het plezier is er niet minder om.

Voor de fans was er dus een hoop te genieten, maar terugkijkend is de band wellicht wat te enthousiast en eigenwijs. Dat een band als U2 doet wat het wil is nog tot daar aan toe, maar als je voor het eerst in Amsterdam bent, is het misschien niet geheel onverstandig om de de vaart er in te houden. Anderzijds zijn bands als The Red Jumpsuit, die ook op dat niveau doen waar ze zin in hebben, en daaraan enorm veel plezier beleven, hard nodig. Zeker binnen een genre dat zo langzamerhand verzadigd raakt van eenheidsworsten en andere klonen. Of ze dat vol kunnen houden is een tweede.