VERSLAG: Father John Misty & José Gonzáles - 06/08 - Openluchttheater Caprera

José González & Father John Misty

Dat het Bloemendaalse Caprera een van de mooiste concertlocaties in de buitenlucht is, dat is niks nieuws aan de horizon. Dat ze daar, veelal in samenwerking met het Patronaat, bovendien al jaren hele mooie shows weten te boeken, evenmin. Maar het moet gezegd: met de double bill die ze op deze mooie zomeravond in augustus hebben neergezet, hebben ze zichzelf overtroffen. Zowel José González als Father John Misty schitteren op het affiche, twee acts die dit openluchttheater solo vermoedelijk ook makkelijk vol zouden kunnen trekken.

Een buitenkansje dus, niet in de laatste plaats omdat González een avond later, in België, vergezeld wordt door The Bony King of Nowhere. En met alle respect: dat is toch even andere koek. Toch lijkt niet iedereen in Caprera daarvan onder de indruk, getuige het praatgrage publiek tijdens een deel van de set van de Zweed. Da’s niet alleen niet bepaald respectvol, het is ook volstrekt onbegrijpelijk. Het is op z’n zachtst gezegd indrukwekkend hoe hij, in zijn eentje zittend op een stoel, met slechts een akoestische gitaar in zijn hand, een uur lang weet te boeien.

Dat heeft twee redenen: enerzijds is er het voortreffelijke gitaarspel waarmee González de luisteraar verbluft. Het ene moment werkt hij – op de een of andere manier – met een dubbele baslijn, het andere moment fingerpickt hij razendsnel à la The Tallest Man On Earth en Ben Howard. Altijd zonder de melodie en het ritme uit het oog te verliezen, terwijl hij met zijn voet af en toe voor een licht versterkte (bas)drum zorgt. Zelfs op de bovenste rijen zit je met grote ogen te kijken naar wat zich op het podium afspeelt. Ondertussen klinkt zijn kenmerkende stem precies zoals je zou verwachten: indringend en loepzuiver.

Hij is stil, maar niet verlegen, getuige het geinige, onverwachte grapje dat-ie maakt vlak voordat hij een ijzersterke versie van ‘Line of Fire’, van zijn side project Junip inzet: “Here’s a song from my other band: The Knife.” Een duidelijke referentie aan de succesvolle cover die zijn landgenoten maakten van González’ grootste hit: ‘Heartbeats’. Groot geworden dankzij een reclame van een bekende elektronicaproducent, en ook vanavond een van de hoogtepunten. En terwijl het publiek in Caprera op de banken staat en hem, in de hoop op een toegift, van een behoorlijke ovatie voorziet, wandelt González echter stoïcijns van het podium.

Een klein halfuur later is het aan Father John Misty (aka J. Tillman) om dat onbevredigde gevoel te doen verdwijnen. Een enfant terrible willen we ‘m niet noemen, maar feit is wel dat de voormalig Fleet Foxes-drummer een typisch gevalletje hate it or love it is. De ene helft van de indiewereld loopt met hem weg, de andere helft kotst hem uit. Voor beide kampen valt wat te zeggen. Want ja, het is allemaal wel héél groots en wellicht wat aanstellerig, en het helpt ook al niet mee dat de Amerikaan niet bepaald sympathiek overkomt, maar anderzijds kun je er ook niet onderuit dat hij sinds zijn uitstekende debuut nog geen tegenvallende plaat heeft uitgebracht.

Het is dan ook eigenlijk geen verrassing dat al die liedjes én de liveshow an sich staan als een huis. Zo is ‘Hangout at the Gallows’ een fantastische opener: na die grootse intro en deze aanstekelijke track is iedereen gelijk bij de les. Aanvankelijk lijkt Tillman vooral bezig te zijn met het in hoog tempo er doorheen jassen van de setlist, maar gedurende de show, mede aangemoedigd door de aanhoudende kreten van het enthousiaste publiek, ontdooit hij wat meer. Zo geeft hij het ‘grachtje’ tussen het podium en de banken er flink van langs: hier mag wel even een landschapsarchitect aan te pas komen. Tegen iemand in het publiek die voortdurend richting hem schreeuwt, roept hij terug: “Shut the fuck up. (…)” Je schrikt heel even, maar al snel blijkt: het was een grapje. Zo wint hij nog steeds niet de sympathieprijs, maar weet hij met zijn enorme charisma wel veel harten te winnen, waaronder die van de schrijver dezes, die gedurende het optreden steeds meer van het ene naar het andere kamp opschuift.

Het is dan ook een vrij vernuftig in elkaar gestoken set, met rustmomenten op precies de juiste plekken, afgewisseld door dan wel flinke uitspattingen of rariteiten vanuit Father John Misty zelf, die ook nog even mijmert of hij eigenlijk niet in een droom is, gezien het ‘rare’ decor waartegen deze avond zich afspeelt. Never a dull moment, en daarmee bovendien een mooi contrast met zijn voorganger. Zo wordt het een avond van uitersten wat betreft alles, behalve de kwaliteit. Die blijft bijna drie uur lang onverminderd hoog. Een affiche dat de verwachtingen volledig waarmaakt.