VERSLAG: Olafur Arnalds - 1/6 - Ekko

Olafur Arnalds - 1/6 - Ekko

Een verbazingwekkende warme zondagmiddag, na een lange grauwe tijd, brengt ons naar de EKKO. In het verschiet staat een jongeman uit IJsland met zijn strijkkwartet maar voordat we kunnen genieten van wat pracht staan ons nog wat artiesten te wachten.

Lavalu is een collectief uit Nederland dat muziek maakt gebracht door een drummer, een cellist, saxofonist en een zangeres die tevens de piano bespeeld. De dame in kwestie is zeer zeker de backbone van deze band en laat graag genoeg haar plezier en glimlach zien. Haar enthousiasme straalt op het publiek en door dat alles zetten ze met zijn allen een uitermate strakke set neer.
Een track genaamd ‘Cradle’ is een ode aan haar vriendje die momenteel verblijft aan de andere kant van de wereld. Het nummer wordt opgevoerd door een zachte cello loop met daarop begeleiding van de cellist en de vocals van de jonge frontdame. Een uitermate fragiele vertoning.
Lavalu is in het geheel opzwepend, funky, catchy en aanwezig en laat deze middag zien dat ze er zijn.

Glass and Fishes is een Duitse jongeman die vanmiddag zijn solo act opvoerd. De jongeman is duidelijk zenuwachtig en biecht dan ook op, in gebrekkig Engels, dat dit zijn eerste show in Nederland is en hij uitermate zenuwachtig is. De Duitser creeërd een vorm van experimentele electronica die wordt ondersteund door erg minimalistisch gitaarwerk en een kleine percussie sectie die hij live bespeeld. De nummers hebben dezelfde opbouw; electronische lagen op elkaar gebouwd met wankel gitaarwerk en climaxend naar de drums. Tussen de nummers door praat de jongeman veel om contact met het publiek te leggen, helaas doet dit niet veel voor zijn performance en weet hij velen dan ook niet te boeien en wordt ook snel gevraagd of hij met zijn laatste nummer kan beginnen.

Ólafur Arnalds, een jongeman uit IJsland, is vandaag het hoofdprogramma en is alweer in Nederland terwijl hij nog niet zo lang geleden hier is geweest. Ólafur tourt veel en heeft in een korte tijd een verbijsterende naambekendheid weten te winnen. Zijn filmische muziek wordt dan ook vaak vergeleken met Sigur Rós, Max Richter, Peter Broderick en meer vergelijkingen van neo-klassiek komen vaak zijn richting in. Natuurlijk wordt Ólafur gezien als een IJslands mysterie, net zoals menig artiesten uit IJsland die, dankzij het beeld dat buitenstaanders van IJsland hebben, opgehemeld worden als ‘magisch’ en ‘prachtig’. Je zou bijna denken dat ‘IJslands’ een genre is geworden op zichzelf.
Ólafur Arnalds bespeeld in zijn solo-project de piano en verschillende samples en wordt hierdoor ondersteund door een strijkkwartet. Zijn atmosferische muziek heeft absoluut een romantische sfeer en de knusse omgeving in de EKKO leverd hier geen verkeerde versterking op. Recesent in kwestie is zelf gedurfd genoeg om Ólafur te vragen of het collectief ‘marching bands of manhattan’ kunnen spelen van de band ‘death cab for cutie’ waarop Ólafur na wat seconden denken reageerd: “Yeah, sure. We could do that. Let’s do it.” - and so they did.
Door de intieme sfeer in de EKKO is het optreden van deze vijf IJslanders meer dan geslaagd. Na het aftreden joelt het publiek een lange tijd door en herkeren de jongeren en spelen ze alsnog een toegift.

Ólafur Arnalds is een naam die al snel vrij bekend wordt. Zijn albums liggen vanaf vorige maand dan ook al meerderen recordstores in Nederland. Dit is een naam waar wij allen nog veel van gaan horen; uitermate veelbelovend.