VERSLAG: Room Eleven - 5/6 - Mezz

Room Eleven - 5/6 - Mezz

Room Eleven is bezig met een ware zegetocht langs de Nederlandse podia. De band bracht met Mmm... Gumbo? (klik hier voor onze recensie) een prima jazzy pop-plaat en de zalen verkopen haast stuk voor stuk met het grootste gemak uit. Zo ook de Bredase Mezz, die afgeladen vol is met een opvallend publiek. Het publiek is wat ouder dan bij een gemiddeld popconcert en is deze donderdagavond 5 juni gekomen om jazz te zien en te horen. De jazz-momenten gaan er dan ook in als zoete koek, maar op de momenten dat de band wat poppiër liedjes ten gehore brengt, haakt het publiek ook net zo gemakkelijk af. Zangeres Janne Schra heeft dan ook de grootste moeite “erin te komen”. Op de momenten dat ze wat tegen het publiek wil zeggen, oogt ze onzeker en haar one-liners zijn bijna genant, op de momenten dat ze zingt is ze arrogant en creëert ze een té grote afstand tussen haarzelf en het publiek. Gaandeweg de set zwakt deze arrogantie af en worden haar onzeker-ogende one-liners wat grappiger en wat aandoenlijker. De zingende Janne en de performende Janne komen wat meer bij elkaar en deze Janne wordt door het publiek dan ook getrakteerd op een groots enthousiasme.

Het voorprogramma van Room Eleven werd verzorgd door Wotienke, een singer-songwriter die prachtige liedjes ten gehore brengt. Wotienke zelf achter de piano, Martin Janírek die deze liedjes begeleidt met de saxofoon en ook begeleiding met een gitaar en drums. Zonde dat het publiek hier schaamteloos doorheen praat, want deze onbekende band had zeker meer aandacht verdiend.

De houding van Janne Schra van Room Eleven buiten beschouwing gelaten, weet de band muzikaal wel direct te overtuigen. Goed, de band speelt een soort niets-aan-de-hand-muziek, maar doet dat wel met verve. Zoals het een jazz-band betaamt, krijgt elke muzikant de ruimte zichzelf te profileren middels enkele solo-stukken en het zijn vooral die momenten die het publiek graag hoort en ziet. Jazz-publiek is toch anders dan pop-publiek en Room Eleven weet dit gelukkig in het tweede gedeelte prima in te vullen. Janne ontdooit, is charmant en tovert plotsling best leuke one-liners uit de hoge hoed (‘Kennen jullie dat tegeltje dat je in vijf uur van Amsterdam naar Parijs kunt gaan? Pff, niks van waar, in vijf uur ben je in Breda, zucht...’ en ‘Stom genoeg zijn we onze cd’s vergeten, dus de mensen die sowieso geen cd wilde kopen, eh, ja, die hebben dus geluk’). Ergens aan het einde van de set verlaat drummer Maarten Molema de drums, verplaatst contrabas-speler Lucas Dols zijn contrabas, verlaat ook toetsenist Tony Roe zijn toetsen en gaan om zangeres Janne en gitarist Arrien Molema staan, in een kluitje. Erg leuk om een bandje zo knus bij elkaar te zien musiceren met afwijkende instrumenten en het lijkt er ook op dat de band dit kluitje als het hoogtepunt van de avond ziet. Met twee toegiften verlaat Room Eleven onder zeer luid applaus het podium, een bijna euforisch Mezz-publiek achterlatend. Het glimlachje van Janne verraadt een opluchting, dat de avond toch nog goed kwam.