VERSLAG: Garrett Kato & Riley Pearce - 04/10 - Paradiso

Garrett Kato en Riley Pearce in Paradiso

Twee uit Australië afkomstige singer-songwriters op één avond. Talenten die tot nu toe allebei met minstens één nummer raak schoten, althans zo is dat te zien op Spotify. Riley Pearce deed dat met 'Brave': 22 miljoen streams. 'Take It Slowly' van de overigens in Canada geboren Garrett Kato behaalde tot nu toe de helft van dat aantal. Dat verklaart mogelijk waarom hij mag openen en Pearce de avond mag afsluiten. Qua beleving verschillen de heren nogal; zou later blijken.

Bij zo’n double bill is een sober decor ook wel logisch: slechts twee akoestische gitaren op het podium van de bovenzaal in Paradiso. Met een zelfde soort pet als Paul Simon en Matt Simons op het hoofd en een mondharmonica om de nek á la Bob Dylan scoort Garrett Kato alleen qua uitstraling al punten bij het publiek. 'Distant Land' van zijn dit jaar uitgebrachte EP is de opener die de zaal ademloos doet luisteren. Een werkelijk schitterend stemgeluid geeft elk liedje een laag emotie. Tekstueel gebruikt Kato vrij toegankelijke en eenvoudige woorden, maar door zijn manier van zingen krijgen ze een bepaalde lading mee.

Met name liedjes als 'Take It Slowly' voor zijn oudste dochter die hij door het lange touren erg mist en 'I’ll Be Around' opgedragen aan een overleden vriend die zijn depressie verborgen hield komen behoorlijk binnen. Toch is het lang niet altijd zware kost. Zo grapt Kato dat hij met plezier terugdenkt aan de laatste show in Duitsland die hij deed. “Omdat we Duitsland gingen verlaten.” Het grapje is niet geheel onwaar, want Kato geniet van het lossere Amsterdamse publiek en het optreden in een prachtige zaal als Paradiso. Covers doet hij niet om zijn setlist voor de leek wat spannender te maken, al verwerkt hij wel een stukje van 'Dancing In The Dark' van Bruce Springsteen in een van zijn songs.

Met 'Oh My, My' krijgt hij het publiek luidkeels aan het meezingen en kan iedereen die dat wil even enthousiast mee klappen. Kato heeft de gunfactor, veel talent, een prachtige stem en al deze factoren zorgen ervoor dat hij een zaal kan boeien en ondertussen zelf ook intens geniet van de muziek. Touren zal hem niet veel opleveren, want hotels en vliegtickets moeten ook betaald worden, maar die muziekpassie is het waard om zijn gezin even te moeten missen. En dat ze meegaan op tournee? Dat is helaas te duur geeft Kato bescheiden toe in een gesprekje na afloop.

Even later mag Riley Pearce uit Perth optreden. Wederom een vriendelijke muzikant die zelfs een beetje Nederlandse roots heeft en nog ergens een PSV-shirt moet hebben. Zo vertelt hij tussen z’n nummers door. Waar Kato meer folky en poppy is, is Pearce meer bezig met ritme tikken op de klankkast van zijn gitaar. Een beetje zoals Ben Howard. Het is niet slecht, hij zingt zuiver maar helaas komt hij niet onderscheidend over in zijn sound. Ook de Dire Straits cover 'Romeo & Juliet' weet de boel niet spannender te maken, eerder lijkt het wat in te kakken.

Pas als Garrett Kato en hij samen een prachtige versie van 'If I Go I’m Going' (Gregory Alan Isakov) inzetten leeft de avond weer echt op. De chemie tussen beide songwriters is er zeker. Ze zijn verschillend in het karakter van hun muziek. Zodoende bieden de heren het qua leeftijden zeer diverse en respectvol luisterende internationale publiek een afwisselende avond voor wie even rustig wel wegdromen in de intieme setting van de bovenzaal. Of in gedachten even terug naar het verre en zonnige Australië waar sommige aanwezigen al eerder een concert van Kato of Pearce gezien hebben.