VERSLAG: Sebadoh - 26/09 - Rotown

Veteraan Lou Barlow is terug met sterk optreden !

In het gezellige Rotown is het dringen bij uitverkochte concerten. De gemiddelde bezoeker van deze zaal kent zijn klassiekers, ook al betreft het een grillige, bijna obscure band als Sebadoh. Als je een plekje vóór de paal in het midden van de zaal kan veroveren, sta je goed en op korte afstand van het podium. Keurig op tijd verschijnen Lou Barlow (53), Bob D’Amigo (50) en Jason Lowenstein (48). Met een schorre stem en halflange krullen voor zijn gezicht roept Barlow “we are Sebadoh” en zet met zijn twaalfsnarige gitaar in op ‘Beauty Of The Ride’ !

In 1984 richten de Amerikanen Lou Barlow en Joseph Masics Dinosaur Jr. op. De band maakt naam met alternatieve rock tot de heren onenigheid krijgen en Barlow de band verlaat. In 1988 richt Barlow samen met drummer en songwriter Jason Loewenstein Sebadoh op. Met bands als Pavement en Guided By Voices delen ze een pioniersrol in de op-komst van lo-fi muziek in de jaren ’90, een stijl die gekenmerkt wordt door minimale opname-technieken en schurende gitaren. In de vroege dagen van Nirvana werd Kurt Cobain wel eens ge-spot met een Sebadoh t-shirt.

In 1990 besluit Sebadoh een pauze te nemen en andere projecten na te streven, inclusief een reünie met de oorspronkelijke bezetting van Dinosaur Jr.. Het duurt uiteindelijk veertien jaar (!) voordat een nieuwe langspeler Defend Yourself het licht ziet. De opvolger, Act Surprised,is dit jaar uitgekomen en geeft aanleiding tot een uitgebreide toer door Noord-Amerika en Europa.

In anderhalf uur werkt het trio zich door een setlist van 24 tracks, de meeste niet langer dan drie minuten. Uiteraard ligt de focus op Act Surprised met tien tracks. Opvallender is dat de overige tracks voornamelijk komen van Bakesale, het vijfde album dat uitkwam in 1994. Dit was de plaat die breekt met het verleden en overgaat in een toegankelijker geluid.

Op het podium wordt niet anders gedaan dan gezongen, gitaar gespeeld en gedrumd. Zonder poespas, met passie. Barlow en Lowenstein zijn multi-instrumentalisten; Barlow speelde ooit ook drum in Dinosaur Jr.. Ze wisselen tijdens het concert een paar keer af van gitaar en bas, gepaard met de plaats op het podium. Lowenstein speelt en zingt wat scherper, terwijl Barlow zich beter voelt bij de “ballads”. D’Amigo gaat non-stop los op de drums en houd daarmee de andere twee bij de les.

Het publiek krijgt waarvoor het gekomen is: een strak optreden van musici die niets anders willen dan muziek maken en overdragen. Het is puur en echt. De songs zijn niet allemaal even goed, maar het gemiddelde is een ruime voldoende. Het is niet gemakkelijk om een hoogtepunt aan te wijzen. ‘Reykjavik’, ‘Phantom’, ‘Medicate’, en ‘Sunshine’ zijn sterke songs van de laatste langspeler. Maar het lekkerste wordt bewaard voor het einde. Eerst het aanstekelijke riedeltje van ‘Ocean’, dat lang in je hoofd kan blijven hangen, gevolgd door het sterke ‘Skul’. Als afsluiter ‘Brand New Love’, met een passend chaotisch einde van vervormd gitaargeluid. Een waardige afsluiter.