VERSLAG: Pixies - 04/10 - 013

Pixies - 04/10 - 013

Met nieuw werk op zak speelt de Amerikaanse indierockband Pixies twee uitverkochte shows in Nederland, waaronder vanavond in de Tilburgse 013. Dat de band nog steeds populair is heeft de groep vooral te danken aan de sterke platen eind jaren tachtig en begin jaren negentig, waarmee ze bands wisten te inspireren als Nirvana, The Smashing Pumpkins en Radiohead. In 1993 trok frontman Black Francis de stekker eruit om in 2004 terug te keren met een reünie tour.

Tien jaar later komt de band pas met nieuwe muziek in de vorm van ‘Indie Cindy’. De plaat wordt lauw onthaald, net zoals het vervolg ‘Head Carrier’ uit 2016. Het vorige maand verschenen album ‘Beneath the Eyrie’ is de eerste plaat die wél positief ontvangen wordt sinds de reünie. Het album lijkt een greep te doen naar hun oude stijl uit de jaren negentig met duistere maar eenvoudige nummers. Het gepriegel met effecten van de voorgaande twee platen wordt achterwege gelaten en dat werpt zijn vruchten af.

Live is de reputatie van Pixies net zo wisselvallig, maar sinds de komst van de nieuwe bassiste Paz Lenchantin lijken de neuzen eensgezind de juiste kant op te staan. De band speelt de nieuwe nummers verweven door een set van oude nummers. Het is amper bij te houden hoeveel nummers de band uit Boston er doorheen jaagt. In de twee uur dat de show duurt jaagt The Pixies er zo’n veertig doorheen. Het zorgt er voor dat het publiek zich laat overrompelen en het gejuich met het nummer afneemt, want juichen heeft geen zin, dan wordt er al een ander nummer ingezet

De eerste paar nummers worstelt de band met het geluid, waarin de zang wegvalt in het gitaargeweld. Dat The Pixies terecht in een uitverkochte 013 staan ondanks dat het geen memorabele show is, komt omdat er geen andere band als deze is. Een avond met Pixies werkt verfrissend maar ook vervreemdend door de tempowisselingen in de nummers, het makkelijke omschakelen tussen Engelstalig en Spaanstalig, de zachte zang afgewisseld met de kenmerkende grom die Black vervolgens laat horen.

Over het algemeen worden de nummers zo gespeeld zoals je ze kent van de plaat. Echter wijkt de band tijdens ‘Gauge Away’ af van deze formule. De logge bas intro wordt uitgerekt en de gitaren komen geleidelijker binnen. Het nummer krijgt hierdoor een grimmige sfeer. Gezellig zal een avond met Pixies nooit worden. Er is het gehele optreden geen woord tegen het publiek gezegd. Alleen na toegift ‘Debaser’ kan er een zwaai en een buiging van af.

Fans van The Pixies reageerde sarcastisch op het nieuws dat er een nieuwe plaat aan zat te komen. ‘Liever iets dan niets’, ‘het betekent tenminste dat de band de weg weer opgaat’, was de teneur. . Vanavond bewijst de band nog steeds van belang te zijn, juist door niet alleen een greatest hits show weg te geven. De zwakkere nummers van de gereïncarneerde band moeten de fans maar op de koop toe nemen. En met het werk van ‘Beneath the Eyrie’ laat de band vanavond zien dat het nieuwe leven anders is, maar zeker niet slecht.