VERSLAG: Bill Callahan - 07/10 - TivoliVredenburg

Bill Callahan

Realiserend dat Bill Callahan in de eerste jaren van zijn carrière voornamelijk speelde op slecht gestemde gitaren en zonder eigenlijk in de buurt van echte melodieën te komen, kun je concluderen dat de ervaren Amerikaan inmiddels flink wat stappen heeft gezet. Dat is niet iets van de afgelopen paar jaar overigens, hoewel hij met het verschijnen van zijn eerste plaat in vijf jaar, Shepherd in a Sheepskin Vest, dat wel eens te meer onderstreept.

Callahan beleefde zijn ‘doorbraak’ – zo heet dat dan – tenslotte al tien jaar eerder, met het fenomenale Sometimes I Wish We Were an Eagle. Inmiddels is hij een huwelijk en een kind verder en leidt die verrijking tot een set liedjes die op z’n minst in de buurt komen bij die plaat. Het is bijzonder, ook vanavond in de Grote Zaal van TivoliVredenburg, hoe zijn liedjes ontzettend treurig en haast meelijwekkend klinken, terwijl de nummers op Callahan’s laatste plaat juist zijn ultieme geluk van de laatste jaren beschrijven.

Daar merk je overigens niks van – of beter gezegd: het klinkt er allemaal niet gezelliger op. Dat hoeft ook helemaal niet, want Callahan is een van de weinigen in dit kunstige folkgenre die je, dwars door de troosteloosheid van zijn liedjes heen, twee uur lang op het puntje van je stoel kan laten zitten. Zijn set is als het ware een grote, lange tempowisseling, waarbinnen hij af en toe de grenzen van het toelaatbare opzoekt. Wat heet: af en toe gaat-ie er zelfs overheen. Op die momenten wordt het wel heel onnavolgbaar, zoals tijdens 'The Beast', samen met het goede, maar vrij intense voorprogramma Dallas Acid.

Het is dan ook maar goed dat dit pas aan het einde van de set gebeurt, want ook de negentig minuten ervoor zijn dan al een aardige uitputtingsslag geweest. Callahan’s zeer diepe stem in combinatie met zijn praatzang, ondersteund door bij vlagen aritmisch drumspel en een (fenomenale) gitarist, laat je geregeld even kortstondig indommelen, om je vervolgens weer met een ram op zijn snaren – of wéér een tempowisseling - bij te laten komen. Klinkt negatief? Welnee. Het is juist de charme van een show als deze, waarbij je eigenlijk voortdurend moet opletten om het viertal op het podium te kunnen blijven volgen.

Lukt je dat, dan beleef je een prachtige avond, verzorgd door een stel fantastische muzikanten, die eigenlijk niet voor elkaar onder doen. Callahan neemt een loopje met je emoties met de prachtige afsluiter 'Riding for the Feeling' als onmiskenbaar hoogtepunt, gespeeld alsof de tijd zeven minuten lang stilstaat. De schoonheid van muziek op zijn allerpuurst.