VERSLAG: Matthew and the Atlas + Kim Janssen - 08/11 - Rotown

Matthew and the Atlas op zijn best met folk.

Met het uitbrengen van de derde langspeler Morning Dancer is Matthew and the Atlas een andere weg ingeslagen. Voor het eerst zijn de opnames met de live band opgenomen, met als gevolg een gevarieerder geluid. Maar willen de fans dat wel ? We gaan het deze avond in het knusse Rotown meemaken. Maar niet voordat de Nederlandse Kim Janssen ons opwarmt met zijn prachtige sfrerische muziek. Janssen doet niet alleen het voorprogramma van de Nederlandse optredens, maar reist de hele Europese toer mee.
Het ensemble van frontman Matthew Hegarty bestaat verder uit Alex Roberts (lead gitaar), Tommy Heap (bas en keyboards), James Drohan (drum), en Emma Gatrill (Keyboards en klarinet). De afgelopen Jaren hebben ze in diverse samenstellingen opgetreden, afhankelijk van beschikbaarheid. Het succes van Temple, de tweede LP, is een boost geweest voor de naamsbekendheid van de band. Met name heeft het meesterwerkje ‘Elijah’ indruk gemaakt. Het gaat over de levensproblemen van een goede vriend van Hegarty, en is representatief voor de thema’s waar hij over schrijft.

Als Janssen zijn set beëindigd ontstaat een drukke wisseling op het podium, en begint het publiek naar voren te dringen. Het leuke aan deze kleinere shows is dat je de artiesten zelf ziet zwoegen om het podium op te bouwen. Eenmaal klaar zien we een muur aan gitaren en ander instrumentarium wat nog maar net op het kleine podium past. Dat belooft wat.
De muzikanten ontvangen een bescheiden applausje bij opkomst. Degenen die Hegarty voor het eerst zien en een op basis van zijn muziek een profetische verschijning hadden verwacht, komen bedrogen uit. De qua uiterlijk meer op een bouwvakker lijkende frontman pakt het publiek niet in op basis van uitstraling. De band heeft even nodig om op stoom te komen. Dat is onder andere ook het gevolg van een gebroken snaar, waarvoor Hegarty zeker vijf minuten (backstage) afwezig is.

Logischerwijs worden in verhouding veel tracks van het de nieuwe album gespeeld. Helaas haalt deze niet het niveau van met name voorganger Temple (2016). Uitzondering daarop is ‘Calling Long Distance’, dat in een prachtige akkoestische versie door Hegarty wordt vertolkt.
Met nummers zoals ‘Elaijh’, ‘Palace’ en ‘Cali’ is de tweede helft van het optreden een stuk intiemer. De sfeer wordt nog eens versterkt als Hegarty zijn akkoestische gitaar de zaal in neemt en een prachtige versie van ‘Within the Rose’ ten gehore brengt, meerstemmig ondersteund door de bandleden. De kracht van de band wordt hiermee duidelijk gemaakt; gevoelige melodiën, met warme harmoniën,en een vleugje electronica. Terug op het podium wordt het optreden feestelijk afgesloten met ‘I Will Remain’, een vrolijk folky deuntje met Emma Gatrill op de banjo. Per saldo kan worden geconcludeerd dat Matthew and the Atlas niet op zijn sterkst is als indierockband, en zich beter kan blijven ontwikkelen in het genre waarmee ze bekend zijn geworden.