VERSLAG: Avril Lavigne - 20/6 - HMH

Avril Lavigne - 20/6 - HMH

Waar de HMH een avond eerder, tijdens de uitstekende show van Duran Duran, nog gevuld was met voornamelijk dertig plussers, is de gemiddelde leeftijd tijdens dit concert ongeveer de helft jonger. Nu is het namelijk de beurt aan de Canadese rockzangeres Avril Lavigne om, na twee eerdere shows in deze muziekzaal, te laten zien wat zij waard is. Daarbij wordt ze voorafgegaan door een Amerikaanse band die momenteel wereldwijd veel meisjesharten aan het verover is; Jonas Brothers.

Voor meisjes onder de zeventien jaar, zonder een heel ontwikkelde muzieksmaak, moet het een hele belevenis zijn om de Jonas Brothers eens live te kunnen aanschouwen. Want het zijn van die typische idolen voor tienermeisjes, deze drie Amerikaanse broertjes (met een niet te zeer in het oog springende backingband). Voor eenieder die buiten deze doelgroep valt, prikt al snel door de zeepbel van de vrolijke Jonassen heen. Met slappe, voorspelbare en clichématige punkpop en Top 40-rock, in lijn van Simple Plan, Busted (van wie Jonas Brothers twee nummers hebben gecoverd), Hanson en McFly, weet het drietal de hoofden van vele honderden meiden in de zaal op hol te brengen. De aandacht is hierbij vooral gericht op de slechts vijftien jarige leadzanger Nick Jonas, met zijn donkere krullen en Disney-ogen, die met pompeuze gebaren en suffe one-liners de vrouwelijke helft van de zaal voor zich wint.

Ondanks collaboraties met succesvolle songwriters als Steve Greenberg (Joss Stone, Hanson, Baha Men) en Desmond Child (Bon Jovi, Aerosmith, Ricky Martin), is het repertoire van Jonas Brothers zwak. Muzikaal behang, om meer exact te zijn. De erg onoriginele versie van A-Ha’s ‘Take On Me’ (vergelijk met de coverversie van Reel Big Fish of een willekeurige andere punkversie) maakt het er niet boeiender op. Al sinds The Monkees maken plastic namaakbands als deze furore in de hitlijsten, maar gelukkig is het gros van hen een kort leven beschoren. Jonas Brothers lijkt echter, met al drie albums op zijn naam, pas aan het begin hiervan te staan. Maar wie weet gaat het trio uit New Jersey interessantere muziek maken als het in de puberteit geraakt. Laten we het in ieder geval hopen.

De meeste tienermeisjes en -jongens in de zaal lijken te jong om het eerste concert van Avril Lavigne in de HMH, op 17 maart 2003, meegemaakt te hebben. Het eerste concert werd anderhalf jaar later al opgevolgd, op exact dezelfde locatie, met de release van haar tweede album. Het verschil tussen die twee concerten, los van de setlist, was de entreeprijs. Die schoot ineens tien euro omhoog, van € 13,- naar € 23,-. Anno 2008 legt de fan maarliefst € 32,- neer voor een kaartje van Avril Lavigne. Een fikse prijsstijging voor zo’n nog jonge (maar toch al schatrijke) artieste. Al meteen aan het begin van de show van Avril Lavigne wordt duidelijk waarom dat zo is. De eerste twee shows van de Canadese blondine waren sober qua aankleding. Zo ook de aankleding van Lavigne zelf, die indertijd gehuld ging in een t-shirtje, een te wijde skatebroek en (tijdens één van de twee concerten) een zwart mutsje ophad. Het kleine meisje, soms moeilijk zichtbaar voor jonge fans, was - behalve haar band - het enige dat op het podium te zien was (zie de live-dvd ‘In My World’ uit 2003).

De shows tijdens deze The Best Damn Tour steken in schril contrast af tegen de eenvoudige optredens van voorheen. Op drie videoschermen word een openingsfilmpje gedraaid, waarna het intro van de hit ‘Girlfriend’ word ingezet. Dansers en danseressen komen het podium op en vervolgens verschijnt Lavigne zelf op de bühne. De muziek word bijna overstemd door de gillende meiden in de zaal. Lavigne ziet er stralend uit, met haar geblondeerde haar en haar keurige zwarte outfit met zilverkleurige opdruk. Het is duidelijk waar die extra euro’s in zijn gaan zitten. De show is in ieder geval een stuk leuker om naar te kijken dan een aantal jaar geleden. Niet alleen is het visueel allemaal veel aantrekkelijker, ook is er gedacht aan de jongere fans door middel van videoschermen waarop Avril continu te volgen is en verhogingen op het podium zelf.

Ook Lavigne zelf is door de jaren heen gegroeid als performer. Meer dan ooit maakt ze contact met het publiek, ze geniet zichtbaar van alle aandacht en ze durft zich te laten zien. Tijdens een aantal nummers doet ze zelfs mee aan de choreografie, iets dat jaren geleden nog ondenkbaar was onder de toenmalige fans. Vocaal liet Avril het in het begin van haar carrière nog wel eens afweten, doordat ze live niet altijd controle leek te hebben over haar stem. Vooral tijdens de rockballade ‘I’m With You’ bleken de uithalen moeilijk voor het meisje uit Napanee. Tijdens deze show slaagt Lavigne er heel goed in om de moeilijke hoge noten in het nummer te halen, zij het soms op slinkse wijze, waarbij ‘I’m With You’ meteen tot één van de hoogtepunten van het concert mag worden gerekend. En dat terwijl de blondine toch uit drie albums aan repertoire kan putten, met in totaal elf hitsingles.

De setlist mag gevarieerd genoemd worden, omdat er van alle drie de albums evenredig veel nummers gespeeld worden. Het over de hele linie sterke debuutalbum ‘Let Go’, uit 2002, katapulteerde Avril Lavigne tot superster met maarliefst 16.000.000 verkochte exemplaren wereldwijd. De meer gebalanceerde opvolger, ‘Under My Skin’ uit 2004 (waaraan de fantastische Canadese singer/songwriter Chantal Kreviazuk aan de helft van de nummers meewerkte als coauteur), deed het beduidend minder met ‘slechts’ de helft aan verkochte units. Ook ‘The Best Damn Thing’ uit 2007 blijft vooralsnog rond datzelfde aantal steken. Het toegankelijke popgeluid van dit derde album, dat flirt met glamrock en meidenpunk uit de late jaren ‘70, word goed vertaald naar het podium. Drie nummers worden uitgevoerd in een akoestische setting. Vooral de songkeuze is hierbij interessant, omdat Avril niet kiest voor de meest logische nummers. Achtereenvolgens krijgen ‘Don’t Tell Me’, ‘Hot’ en ‘Losing Grip’ een akoestische make-over.

Na amper anderhalf uur beëindigt Lavigne haar rockshow met een schamele toegift, die begint met ‘Girlfriend’, waar de zangeres ook al mee opende. Ditmaal echter de zogenaamde ‘Dr. Luke Remix’, waarin de reguliere coupletten ingewisseld worden voor raps van Lil’ Mama. De muziek komt hierbij niet van de achtergrondband, maar volledig van band en de bijbehorende videoclip is op het scherm te zien. Halverwege neemt Lavigne de rappassages van Lil’ Mama op zich (de vrouwelijke rapper is tenslotte niet aanwezig) en zingt de refreintjes er achteraan. Na dit karaokenummer volgt de daadwerkelijke afsluiter, ‘Sk8er Boi’. Deze tweede hitsingle van Avril (na het debuut ‘Complicated’) is nog steeds haar meest herkenbare liedje en ook nog altijd één van haar leukste, hoewel Lavigne allang niet meer dat skatemeisje is die ze ooit eens was. Echt rouwig hoeven we daar niet om te zijn, want als performer is Avril Lavigne ontzettend veel gegroeid. Op de binnenkort te verschijnen dvd, ‘The Best Damn Tour - Live In Toronto’, zal dat ongetwijfeld goed gedocumenteerd zijn.