VERSLAG: Kid Rock - 14/6 - Melkweg

Kid Rock - 14/6 - Melkweg

Na negen jaar stond Kid Rock weer op een Amsterdams podium. Gedurende de anderhalf uur durende show veranderde hij de Melkweg in de gezelligste Amerikaanse bar van de hele stad en liet hij het publiek na een grandioze finale in verruking achter. Zij waren getuige geweest van een van de leukste concerten van het jaar van een artiest die er masterclass entertainment gaf.

Zo goed als stipt om negen uur begint de show, een zeldzaamheid dezer dagen. Waar je normaals gesproken de aanvangstijd gerust kunt negeren, doofden in de Melkweg de lichten. Alle aandacht voor de man uit Detroit, Michigan, aldus DJ Paradime die Kid Rock en de Twisted Brown Trucker Band aankondigt. Het is een grote groep die hij bij zich heeft, liefst negen man. Het doet haast aan Bruce Springsteen en zijn E-Street band denken. Zelfs achtergrond zangeressen zijn van de partij. Wanneer allen inzetten en ook Kid Rock onder luid gejuich de eerste noten inzetten van ‘Rock And Roll Jesus’, rijst een enorme Confederate Battle flag, zo breed als het gehele podium, op van achter de band. Een passend decor voor een artiest die zo langzamerhand zijn hip-hop roots heeft gelaten voor wat ze zijn en meer en meer richting de country music is opgeschoven. Maar zoals al snel blijkt, Kid Rock is nog altijd een vleesgeworden blender die praktisch alle Amerikaanse muziekstromingen, van Hip-hop tot aan metal, en van honky tonk tot gospel en R n B, door elkaar weet te mengen en er frisse feestdrank van te maken waar met grote teugen van wordt genoten. Hij is ook niet te beroerd om doodleuk riffs en andere bekende melodieën de revu te laten passeren. Zo horen we natuurlijk ‘Sad But True’, verwerkt tot ‘American Bad Ass’ en meer recentelijk de vrij letterlijke verwijzing naar ‘Sweet Home Alabama’ in ‘All Summer Long’.

Kid Rock blijkt ook een prima zanger te zijn, met een stem die af en toe doet denken aan die van Steven Tyler, maar zeker ook warm kan klinken. Bovenal is Kid Rock een entertainer, met verkleedpartijen en al. Al na twee nummers wordt het voor het chique setje omgeruild door een heerlijk fout trainingspak met glitter striping. En hij mag dan wel een van zijn albums de weinig bescheiden titel Cocky mee hebben gegeven, hij laat in zijn waardering voor het publiek ook zeker een andere kant zien. Hij is innemend en oprecht, maar later ook zeker weer helemaal de man. Vooral wanneer hij bijvoorbeeld even moet laten zien dat hij naast gitaar spelen ook kan scratchen en zelfs kan drummen. Het is op het randje, maar zorgt er wel voor dat er genoeg te zien, te horen en dus te beleven valt.

Alle lof ook voor de setlist zelf. Er zit veel vaart in de set en er is een perfecte balans tussen de echte live-knallers als ‘So Hott’, ‘Cowboy’, ‘You Never Met a Motherfucker Quite Like Me’en de wat rustigere nummers. Ook echte rustpunten zijn erg goed gekozen. Zo is er het duet ‘Picture’ waarbij een van de achtergrond zangeressen met verve Sheryll Crow doet vergeten. Een ander leuk moment is wanneer de heldin op de drumkruk Stefanie Eulinberg zogenaamd verontwaardigt de microfoon ter hand neemt om een tegengeluid te laten horen wanneer hij het heerlijk fout seksitische honky tonk nummer ‘Half Your Age’speelt over een het daten na een stukgelopen relatie. Als wraak zingt hij over zijn fictieve nieuwe vlam: “She’s have your age and twice as hot”, waarop de mevrouw Eulinberg er doodleuk “He’s half your age and twice the cock” van maakt. Zo zingt het onwaarschijnlijke duo samen het nummer uit. De andere bandleden zijn eveneens stuk voor stuk waanzinnig goede artiesten, die op hun beurt momenten krijgen om uit te blinken.

Het publiek ten slotte, is eveneens helemaal top. Meezingen, meebrullen, juichen en hele zinnen invullen, niets is teveel. En zeker op het einde, wanneer de band echt haar rock spierballen nog even goed laat rollen en er een vlammende finale in de vorm van ‘Bawitdaba’ volgt, is het een kolkende massa. Kortom, het was een avond waarop alles klopte; een ijzersterkte band, een waanzinnige Kid Rock en een super publiek. Wat dat betreft gaat de vergelijk met de al even genoemde Bruce Springsteen zeker op. De ere titel ‘The Boss’ mag dan vergeven zijn, die van ’TheMan’ behoort duidelijk aan Kid Rock. Het was een ongeloofelijke avond.