VERSLAG: Krezip - 24/10 - Ziggo Dome

Krezip

Voor de gemiddelde twintiger en dertiger was het begin dit jaar wereldnieuws: Krezip kwam weer bij elkaar. Tien jaar en zes maanden na hun afscheidsshow in de HMH, die gepaard ging met tranen op het podium, in het publiek, een dvd en een dubbelalbum (inclusief livenummers), is de Tilburgse band terug van weggeweest. Voor niet één, niet twee, maar drie(!) stijf uitverkochte shows in de Ziggo Dome. Het moge duidelijk zijn: ze werden gemist.

De reünie is dan ook een briljante zet van Friendly Fire, moet gezegd. Natúúrlijk hoort er bij zo’n comeback ook een optreden op Pinkpop het festival waardoor ‘I Would Stay’ een haast iconische status kreeg. Daar zag je al: Jacqueline Govaert en co. zijn het nog lang niet verleerd. Het bleek een magische show die aan alle verwachtingen voldeed, maar of ze dat in zo’n megazaal als de Ziggo ook zouden kunnen?

Die vraag kan na anderhalf uur, op de eerste van de drie avonden met een volmondig ‘ja’ worden beantwoorden. Ja, het oogt hier en daar best onwennig en het publiek lijkt er ook even in te moeten komen (of is simpelweg vergeten hoe – of dát - er op Krezip bewogen mag worden), maar zodra die roest is weg gespeeld, is het een grote trip down memory lane. Tot…

…de klok tien uur slaat. Al de hele dag was er op de website van de band een countdown te zien, met onder meer de hashtag #dachtjedatditalleswas. Wat veel fans hoopten, werd bewaarheid. Met een minutieuze precisie wordt de show stilgelegd, telt de Ziggo Dome gebroederlijk af naar nul en dan staat het plots op het scherm: een gloednieuwe plaat, Sweet High, die gelijk vanaf dat moment te streamen is. Een stukje marketing waar Kanye West een puntje aan kan zuigen.

Ze spelen er dan ook maar gelijk een liedje van, ‘Only Dreaming’, dat – eigenlijk net als de twee eerder uitgebrachte singles – vooral de ‘Sweet Goodbyes’-versie van Krezip laat zien. Van de rock van bijvoorbeeld debuutplaat Nothing Less (2000) bleven door de jaren heen sowieso al slechts flarden over, maar het is duidelijk dat de band het, in elk geval op dit album, over een hele andere boeg heeft willen gooien. Niks mis mee, maar voor fans van het eerste uur wellicht toch een teleurstelling. Het zijn ook die liedjes waar amper op wordt gereageerd en zelfs doorheen gepraat.

Klein smetje op een verder strak geregisseerde en uitstekend gespeelde show, die eigenlijk alles in zich wat je van zo’n comebackshow mag verwachten. Een buitengewoon enthousiaste band die zichtbaar geniet van een zaal van dit formaat, een setlist die bulkt van de hits (‘All Unsaid’, ‘Won’t Cry’, ‘I Apologize’, ‘In Her Sun’, ‘You Can Say’ – enzovoorts, enzovoorts) en natuurlijk ook een paar covers (Shocking Blue’s ‘Venus’ bijvoorbeeld!) en bovenal een optimale sfeer.

Zo mag je de comeback van Krezip na één avond eigenlijk al wel geslaagd noemen. Het is slechts wachten op wat die nieuwe plaat verder allemaal nog meer met zich mee gaat brengen: in elk geval staan er al een paar Vrienden van Amstel Live-shows in de agenda’s van de band. Nog een tourtje dan maar? Aan de animo zal het niet liggen.