VERSLAG: Souad Massi - 05/12 - TivoliVredenburg

Ondanks kille Grote Zaal van Tivoli overtuigt Souad Massi met haar warme stem en sterke ensemble.

Souad Massi is een geboren Algerijnse (1972). Ze heeft een grote reputatie als singer- songwriter. Ze groeit op in de hoofdstad Algiers. Thuis wordt er veel muziek gemaakt; van lokale folk tot Amerikaanse country en Portugese fado. Op vroege leeftijd leert ze gitaar te spelen. Later volgt ze een studie op de kunstacademie, waar ze klassieke Arabische en Andalusische muziek studeert. Ze sluit zich achtereenvolgens aan bij een een flamencogezelschap en een rockband. Als ze bij de laatstgenoemde doodsbedreigingen ontvangt op basis van de politieke teksten van de band, zet ze er een punt achter. Ze blijft wel muziek schrijven en kan haar gevoelens kwijt met melancholische teksten over liefde en de wereld om haar heen. In 1999 treedt ze weer in het openbaar met haar nieuwe muziek, tot ze gedwongen het land moet verlaten tijdens de politieke onlusten van 1999. Sinsdien leeft ze in Parijs, waar ze zich blijft inzetten voor de mensenrechten in haar thuisland. In Frankrijk word haar talent al snel opgemerkt. Ze tekent een contract bij de platenmaatschappij Island. Haar debuutalbum Raoui verkoopt gelijk 80.000 exemplaren. Sindsdien heeft Massi nog vijf albums gemaakt, treedt wereldwijd op, en wint vele awards.

De Grote Zaal van Tivoli, met een capaciteit van circa 1.700 stoelen is gebouwd voor klassieke muziek. Met een hoog plafond en een groot podium is de zaal allesbehalve knus, zeker voor een gezelschap van vijf muzikanten. Het is zowel letterlijk als figuurlijk kil. De zaal is deze avond evenmin vol. Als Souad Massi met haar begeleidingsband opkomt worden ze bijna opgeslokt door het grote podium. Zittend, en opgesteld in een halve cirkel met Massi achter in het midden maken ze er het beste van. Het is ook niet verwonderlijk dat ze even tijd nodig hebben om de sfeer er in te krijgen.

Massi speelt liedjes uit haar hele genre, met nadruk op de laatste twee albums; El Mutakallimûn en Oumniya. De eerste is een ode aan een aantal grote arabische dichters. De laatste, in het Nederlands vertaald als ‘mijn wens’, is een een pleidooi voor verbeterde omstandigheden van vrouwen.

Massi vertolkt haar liedjes grotendeels zittend met akkoestische gitaar. We zien en horen een goed op elkaar ingespeelde serieuze groep muzikanten. Alle leden krijgen de kans zich te onderscheiden. Met name de uitstekende gitarist en mandolinespeler Mehdi Dalil speelt een belangerijke rol, en leidt menig lied in. Heel prettig is ook de tweede (doorleefde) stem van de oude Rabah Khalfa, die ook de darboeka (een Noord Afrikaanse vaastommel) speelt. Mokrane Aldani (viool) en Adriano Tenorio (percussie) completeren de band.
De opbouw is uit stekend. Massi zingt afwisselend in het Arabisch en het Frans. Met name de melancholische liedjes zijn prachtig om te horen. Naarmate de tijd vordert komt ze samen met de band steeds meer in een flow. Het publiek reageert daarop door te gaan staan en in de niet benutte ruimtes te dansen. Uiteindelijk weet Massi en co. een sterk concert neer te zetten.