VERSLAG: Marina - 10/11 - Melkweg

Marina - Melkweg

De reacties op de nieuwe plaat Love + Fear van Marina waren niet mals – ‘lege lyrics waar de nummers omheen fladderen’, een albumscore van 5.4 van Pitchfork waar het bij de voorganger Froot nog een 7.5 uitdeelde.

En dat terwijl de tracks het niet slecht doen op Spotify; Orange Trees en Handmade Heaven zijn samen alleen al goed voor 27 miljoen streams. Haar samenwerking met Luis Fonsi op Baby gaat zelfs richting de 100 miljoen. De vraag is vanavond of dat nieuwe werk zal beklijven in een poppodium volgepropt met fans van het eerste uur.

Marina is altijd meer geweest dan de gedoodverfde popprinses, dat bleek vanaf dag één al uit haar zelfgeschreven teksten. De problematiek van mysogenie, onrealistische maatschappelijke verwachtingen, de zware tol van mentale mishandeling in ongezonde relaties – ze maakt zware kost bespreekbaar door zichzelf kwetsbaar op te stellen, als een chirurgische ingreep van een open hart. Al deze thema’s verpakt ze slim met een visueel thema; picture perfect plastic, popperige teddy-outfits, opgedirkte fake smiles in technicolor voor een smetteloos Instagramplaatje.

Een dergelijke performance met bijbehorende productie zou inmiddels beter passen in een AFAS of Ziggo Dome. Marina moet het met haar catchy electropop van formaat doen met een niet al te volle Melkweg. Ze neemt voor deze tour een hechte club moderne dansers mee die een prachtig schaduwspel creëeren en de diverse emoties uitdragen per nummer.

Tussen een grijze meneer en een tienermeisje die niet stopt met snaps maken op haar telefoon is er geen onderscheid te bespeuren – beiden gaan net zo goed los op de popsensatie Marina. Het is een van de bijzondere gaves die ze heeft, naast haar waanzinnige stembereik waar geen enkele zangeres zich in hetzelfde segment mee kan meten.

Zo kan ook alleen zij een hele zaal mee laten zingen met:

"I wish I'd been a teen, teen idle /
Wish I'd been a prom queen fighting for the title /
Instead of being sixteen and burning up a Bible /
Feeling super, super, super suicidal."

De setlist splijt de avond in twee tot de twee losse gedeeltes LOVE en FEAR, waarin een grote hap wordt toebedeeld aan het nieuwe werk. Publieksfavorieten Primadonna, Bubblegum Bitch en Froot worden routineus afgewerkt voor de tieners in de zaal; een akoestische versie van Teen Idle en I'm Not A Robot geven de die-hard fans eventjes waar ze zo naar verlangen; het nieuwe materiaal Orange Trees en Karma wordt liefdeloos de Melkweg ingeslingerd met de wens om ergens te blijven plakken. Het lijkt erop dat Marina onbedoelt zelf de splitsing maakt tussen de goed geproduceerde maar oppervlakkige pop en de songteksten waarin diepgang en emotie te bespeuren was.

De eindscore in de setlist is dan ook niet mals; van de geliefde albums The Family Jewels en Electra Heart mogen we het doen met een magere vier nummers in een setlist van twintig niet zo hele spannende tracks. In een break van vier jaar produceerde Marina een album dat verder van haar af staat dan ooit - en dat is nou juist waar het de popsensatie deze avond aan ontbreekt.