VERSLAG: Michael Kiwanuka - 26/11 - AFAS Live

Michael Kiwanuka

Met KIWANUKA bracht Michael Kiwanuka in de druilerige herfstmaanden van 2019 plotsklaps de beste plaat van het jaar uit. Een album waarop hij meer dan ooit de confrontatie opzoekt met zijn eigen onzekerheden, al dan niet aangewakkerd door het racisme waar hij – en velen met hem – vandaag de dag mee te maken hebben. Wat dat betreft: een beter moment voor zijn show, vanavond in de AFAS Live, in de periode waarin veel Nederlanders op hun allerlelijkst zijn, is er niet. Het werd een avond vol verbinding, emotie en bovenal: steengoede liveversies van steengoede liedjes.

Op ‘You Ain’t The Problem’ draait Kiwanuka gelijk de dop van de bruisende fles vol met racisme en narigheid: If you don’t belong / you’re not the problem. Een treffende zin die hopelijk steun biedt aan zij die er iedere dag mee geconfronteerd worden, zo mag-ie gezien worden. Het is ongetwijfeld een bewuste keuze om ook live – na de prachtige opener ‘Piano Joint (This Kind of Love)’ gelijk met gestrekt been erin te gaan. Het blijkt het startschot van twee uur lang soul op een waanzinnig hoog niveau.

Ja, dat heeft er natuurlijk mee te maken dat de Londenaar al sinds debuut- en doorbraaksingle ‘Home Again’ (2012) de ene na de andere prachtplaat uit zijn mouw schudt, maar evenzoveel met de geweldige groep muzikanten die hij om zich heen heeft verzameld. Daarvan stelen er twee in het bijzonder de show: zijn gitarist, die de ene na andere ratelende solo (thanks trouwens, Danger Mouse) uit zijn snaren perst en zijn achtergrondzangeres, waarvan je je haast gaat afvragen waarom ze zélf nog geen solocarrière heeft. Het is mede dankzij die band dat Kiwanuka hier met speels gemak een avond lang weet te beklijven, maar minstens net zo goed vanwege de stem van de Engelsman met Oegandese roots: weinig zangers houden ook live zo goed de balans tussen zo veel warmte en zoveel kracht.

Een nummer met een titel als ‘Black Man in a White World’ behoeft op een avond als deze eigenlijk geen verdere uitleg, maar de uitvoering ervan verdient dat eigenlijk wel: het is een van de weinige nummers op de setlist waarop Kiwanuka even lekker in overdrive gaat, met die gejaagde handclaps aan het begin, dat zonnige gitaartje dat ook live precies net genoeg naar de achtergrond is gemixt en het tempo dat steeds toeneemt. Je hoort: dit is ultiem vakwerk.

Toch zit het zwaartepunt - zoals zo vaak – pas in het slot van de show. Vanaf ‘Final Days’, het mooiste nummer van KIWANUKA, is het bij vlagen vechten tegen tranen. Het is een van de meest directe nummers van de avond: Lying on the floor / feeling like a dying man / no reality / fading memories, eentje die zelfs mensen met een hart van steen kippenvel moet bezorgen.

Na anderhalf uur lang geen minder moment gehoord te hebben, zou je haast vergeten dat er ook nog een toegift wacht. Want saving the best for last, dat kan Kiwanuka wel. ‘Home Again’ is al een tranentrekker, maar als daarna ‘Cold Little Heart’ (helaas zonder die briljante, langgerekte intro, maar wederom: thanks Danger Mouse) en ‘Love & Hate’ klinken, kun je niet anders meer dan je er volledig aan overgeven. Het zijn beide nummers waarop alles samenkomt: de emotie van de avond, de kwaliteit van de achtergrondzangeressen en de rest van de band en de enorme beheersing en warmte waarmee Kiwanuka zingt.

Het zijn de beste twintig minuten livemuziek van 2019: het is Michael Kiwanuka in optima forma, muziek op zijn allerkrachtigst. Laten we hopen dat het voor verbinding zorgt – al is het maar een héél klein beetje.