VERSLAG: Maarten Heijmans - Ramses - 01/12 Stadsschouwburg Amsterdam

Maarten Heijmans speelt Ramses

In de door Michiel van Erp geregisseerde NPO-miniserie Ramses liet Maarten Heijmans zien Ramses Shaffy soms nog beter te kunnen spelen, dan dat Ramses Shaffy dat zelf kon. Het charisma, de dronkenschap en – bovenal – de liedjes van Shaffy, vaak tot in perfectie uitgevoerd. Niet voor niets won hij voor deze rol een Gouden Kalf en (zelfs) een Emmy.

Met andere woorden: Ramses Shaffy spélen, dát kan Heijmans. Maar kan hij het ook op de planken? Nadat hij zich jarenlang in ‘s lands grootste bohémien verdiepte, besloot hij namelijk (ook) tot een volledig Shaffy-album, vol met compleet nieuwe arrangementen, veel meer van ‘nu’. Het is dan ook niet gek om te stellen dat het vanavond bij de albumpresentatie van Ramses aan Heijmans te danken is dat de zaal in de Amsterdamse stadsschouwburg voor meer dan de helft vol zit met ‘jeugd’, bezoekers die nog niet geboren waren toen Shaffy zijn laatste hit had (‘Laat Me’, 1978).

De plaat is een mengelmoes van bekende (‘Sammy’, ‘Zing-Vecht-Huil-Bid-Lach-Werk en Bewonder’, ’t Is Stil in Amsterdam’) en minder bekende (‘Jij bent nu daarbinnen’, ‘Nannis’) liedjes, legt Heijmans op zijn eigen, charismatische en aanstekelijke manier uit. Die vertelpassie maakt duidelijk dat er hier iemand op het podium staat die Shaffy niet alleen heeft omarmd, maar ook ontzettend warme gevoelens bij hem heeft.

Wellicht dat dit er ook voor heeft gezorgd dat vrijwel alle nummers zo smaakvol gearrangeerd zijn: volledig van deze tijd, zonder afbreuk te doen aan de originele versies, maar wel enorm op Heijmans’ manier. Extra knap is het om dan vervolgens te zien dat dit live ook allemaal overeind blijft. In feite zou je ieder nummer van de setlist kunnen aanhalen, maar het beste voorbeeld hiervan is waarschijnlijk ‘Sammy’, dat begint met een kleine minuut a capella geneurie door Heijmans en zijn bandleden en vervolgens als donderslag bij heldere hemel wordt overgenomen door piano, gitaar en blazers, waarna Heijmans het nummer meerstemmig inzet. Langgerekte, langzame zinnen, volstrekt anders dan het staccato-tempo waarop Shaffy het zelf zong. Vreemd? Ja, natuurlijk. Goed? Ontzettend.

Ja, het is af en toe wat rommelig – het is een albumpresentatie, de grote zaal van het theater zit stampvol, er zijn wat zenuwen en emoties – maar eigenlijk past dat ook wel goed bij Ramses Shaffy, natuurlijk. Een van de mooiste momenten van de avond is wanneer Heijmans het eerste exemplaar van de plaat uitreikt, aan niemand minder dan Nico van der Linden. Jarenlang was hij Shaffy’s vaste pianist en na zijn dood heeft hij zijn uiterste best gedaan om al het werk van de zanger vast te leggen en te digitaliseren. Beide mannen staan – een paar innige omhelzingen later - vervolgens met een brok in hun keel op het podium, waarna Van der Linden het goed samenvat: de enige manier om Shaffy over te dragen, is door het in een jasje van deze tijd te steken. En dat doen Heijmans en zijn band vanavond met verve.