VERSLAG: Devendra Banhart + Vetiver - 01/02 - Annabel

Ingetogen concert van voormalige freakfolk koning

Deze avond zijn we in blijde verwachting van de komst van Devendra Banhart. In het kader van het uitkomen van zijn alweer tiende album speelt hij drie concerten in Nederland. De plaats is de Rotterdamse zaal ‘Annabel’, in samenwerking met Rotown, dat onlangs uitgeroepen is tot het beste podium van Nederland. Het album, genaamd Ma gaat over de relatie tussen moeder en zoon. Banhart zal er vijf tracks van van spelen.

Maar, wie is hij eigenlijk ? Een quick scan levert genoeg op om te concluderen dat we hier met een bijzondere man te maken hebben. Geboren in Houston (1981) uit een Amerikaans/Venezolaans hippie huwelijk. Opgegroeid in Venezuela na de scheiding van zijn ouders, teruggekeerd naar California, gaat studeren op de San Francisco Art Institute, maar dropped out omdat hij vaker als straatmuzikant werkt, dan dat hij naar school gaat. Na te zijn ontdekt door zanger en platenbaas Michael Giro, breekt hij door met zijn eerste plaat Criple Crow. Hij zingt in zowel Engels als Spaans en wordt gezien als de voorman van het subgenre Freakfolk. Hij werkt samen in diverse projecten met onder andere Anthony and the Johnsons, The Strokes, Beck, Wolfmother, MGMT, en Oasis . Natalie Portman, met wie hij een relatie had, speelt een rol in de videoclip van ‘Carmensita’. Naast muziek blijft Banhart kunst maken en exposeert in diverse musea in Noord Amerika en Europa.

Terug in Annabel. Het voorprogramma van de singer-songwriter die zich niet voorstelt bevestigt wederom dat een vroege aankomst alleen nuttig is om een goede plek bij het podium in te nemen. En dan maar wachten op Banhart, die, eenmaal op het podium gelijk de temperatuur hoger weet te krijgen, en een lach op ieders gezicht. Het feest is begonnen ! Gezeten op een stoel zet hij in op ‘Is This Nice’ van het nieuwe album. Wat volgt is een dwarsdoorsnede van Banharts’repertoir met het accent op de laatste albums. Een verzameling van overwegend kleine liedjes zoals ‘Daniel’, en het wat meer uptempo ‘Kantori Ongaku’. Laatstgenoemde track is een ode de aan een Japanse pop act, waarbij Banhart een absurdistische video gemaakt heeft. Elk liedje heeft zo zijn verhaal, met Banhart als storyteller.

Wild wordt het niet, maar Banhart heeft de zaal in zijn greep door zijn zijn presence en contact met het publiek, waaraan hij zelfs verzoekjes vraagt. Zo komen ook alle favorieten voorbij. Bij ‘Negrita’, waan je je in een aflevering van ‘Narcos’, je staat op de disco vloer met ‘Fig in Leather’, en je zwijmelt weg bij ‘Carolina’. Nee, Banhart is wellicht niet meer de freak van weleer, maar hij weet op zijn eigen(wijze) manier een mooie sfeer te creëren. Dat geld ook voor de uitsmijter ‘Carmensita’, waarbij de tot dan toe ingetogen band lekker uit haar dak gaat, gevolgd door het publiek. Het is allemaal niet wereldschokkend geweest maar je kan het slechter treffen op de zaterdagavond, waarvan akte…

(Foto's gemaakt bij Paradiso concert)