VERSLAG: Dropkick Murphys - 01/02 - Ziggo Dome

Dropkick Murphys - 01/02 - Ziggo Dome

Na twee keer Afas Live in 2018 en vorig jaar flink wat festivalshows (onder andere Paaspop en Pinkpop), mag Dropkick Murphys vanavond de Ziggo Dome verwarmen met hun Ierse punkfolk. Sinds 1996 gaat de band al mee, maar het is mooi te zien dat er qua Nederlandse fanbase nog steeds groei in zit.

Bij een grote arena-show hoort een luxe voorprogramma. Dropkick Murphys heeft die gevonden in Frank Turner en zijn Sleeping Souls. Het natuurlijk charisma van Frank Turner blijkt vanavond ook in de enorme Ziggo Dome goed te werken. Dat is ook wel logisch, want menig festival (en grote concerthal in zijn thuisland) is al voor de bijl gegaan van deze punktroubadour. Frank Turner spreekt vanavond zijn missie duidelijk uit: hij wil het publiek opgewarmd en klaar om te dansen krijgen. Dit lukt hem door in hoog tempo met zijn prima band door de setlist van 16 nummers te vliegen. 'If I Ever Stray' is een uitstekende soundtrack voor de eerste Brexit dag. Op 'The Road' gaat iedereen lekker en 'Four Simple Words' is gewoon een hit. Mission accomplished! Op de voorste twintig rijen is het feest al begonnen en vliegen de biertjes door de lucht. Het is vanavond optreden nummer 2447 voor Frank Turner en die ervaring betaalt zich, ook vanavond, uit.

Nog voor de eerste noten van Dropkick Murphys vliegen de halve liters al door de lucht in de Ziggo Dome. Het publiek is gekomen om te feesten. Het is vanavond niet uitverkocht, maar dat zou ook gek zijn gezien de grote hoeveelheid shows die de Amerikaanse Ieren in ons land geven. Op opener 'The Lonesome Boatman' worden de Ohooo-refreien uit volle borst meegezongen. Met 'The Boys Are Back' (and looking for trouble) kan daarna ook alleen maar meegeschreeuwd worden. Dat dit recept nog altijd werkt en voorlopig ook nog wel zal blijven werken, blijkt uit de nieuwe single 'Smash Shit Up'. De teksten komen langs op een groot scherm, maar niemand heeft deze nodig. Na een refrein al zingt de hele Ziggo Dome mee met het hele catchy: 'I wanna be a rebel, I wanna break some bones'. Het enige punt van commentaar zou vanavond kunnen zijn dat Dropkick Murphys eindeloos hetzelfde trucje doet. Een lekker folkriedeltje opblazen met gitaren en daar working-men class anthems overheen schreeuwen. Na een nummer of 10 van dit soort songs heb je het wel gehoord. Hiermee ben je dan nog niet eens op de helft van de setlist vanavond. Gelukkig heeft Dropkick Murphys het beste voor het laatst bewaard. Met enkele tientallen fans op het podium wordt aangezet voor 'Rose Tattoo' en 'I'm Shipping Up to Boston'. Dan is het 'Until the Next Time'. Dat wordt Zwarte Cross in juli. Ook daar zal Dropkick Murphys komen, zien en overwinnen!