VERSLAG: Carly Rae Jepsen - 12/02 - Paradiso

Carly Rae Jepsen

Een van de wildste dingen die Carly Rae Jepsen ooit gedaan heeft? Het verkopen van de fiets van een van haar ex-vriendjes, zo vertrouwt ze ons vanavond in Paradiso toe. De popzaal geeft haar nog net geen staande ovatie. Lief, maar gelijk een perfect voorbeeld van alles wat er mis is met deze avond.

We begrijpen echt wel dat CRJ een icoon is binnen de gay community, heus, en dat is ook haar redding vanavond, maar lieve hemel, wat is de Canadese popster flets. Dansmoves? Heeft ze niet. Jepsen is zo stijf als een hark en staat tijdens (bijvoorbeeld) ‘Store’ nog net niet galopperend op het podium in een poging beweeglijk te zijn. Een goede outfit dan? Mwoah, die combinatie van glitter-wielrenondergoed met een stukje naakt en hoge hakken verdient geen schoonheidsprijs. Leuke interactie met het publiek dan? Veel verder dan de handjes op en neer laten gaan en een eindeloze lijst aan inwisselbare heartbreak-anekdotes komt ze niet.

Voeg daaraan toe dat het geluid voor Paradiso-begrippen vanavond beneden alle peil is én dat Jepsen al niet de meest begaafde (live)zangeres is en het recept voor een rampzalige avond is compleet, zou je zeggen. En toch, toch wordt het dat niet. Dat heeft ze te danken aan twee zaken. Om te beginnen haar hondstrouwe publiek, dat zodra klokslag half negen de lichten doven, de Amsterdamse poptempel zowat laat ontploffen. Daarnaast: de vijver aan hitjes – van klein (‘Party for One’) tot middel (‘I Really Like You’) tot gigantisch (‘Call Me Maybe’) – waaruit ze kan vissen.

Het mag geen verrassing heten, maar het is ook vooral dát werk dat ervoor zorgt dat Jepsen niet helemáál kopje onder gaat vanavond. Het helpt bovendien enorm mee dat het publiek, met name de voorste vijftien rijen, vanaf ‘E•MO•TION’, via ‘Run Away With Me’, een onverwacht hoogtepuntje vanavond, ‘Julien’ (leuk voor de schrijver dezes), die ene monsterhit én ‘Now That I Found You’ van de eerste zeven nummers, er vijf luidkeels meezingt. Het zorgt voor een aardige energie-explosie in de zaal, de ontsteking van het matig gevulde vat buskruit dat deze avond is.

Wat ook niet per se meehelpt, is het moordende tempo dat de voormalig protegé van Justin Bieber er op nahoudt. Ze speelt 22 nummers in 80 minuten; dat moet toch haast wel een record zijn. Daarvan hadden er echt een boel doorgestreept kunnen worden, zoals het wanstaltige ‘Everything He Needs’, dat live nog meer cringy is dan op plaat. Sowieso had Jepsen er goed aan gedaan de nummers op setlist wat meer te verdelen: het ontbreekt in het middenstuk enorm aan pit. Niet in de laatste plaats door de gezichtsloze band, gestoken in witte outfits, waarvan alleen de drummer overduidelijk, voortdurend en oneindig hard te horen is. Hij slaat het gros van de nummers aan flarden, waardoor de beperkte stem van de zangeres nóg slechter uit de verf komt.

In de vergetelheid raken zal Carly Rae Jepsen waarschijnlijk nooit, daar zorgt haar publiek wel voor. Maar wie een goede (pop)show wil zien, hoeft niet bij haar aan te kloppen.