VERSLAG: Alanis Morissette - 24/02 - Koninklijk Theater Carré

Alanis Morissette

Een uitverkocht Carré dat ‘Ironic’ volledig overneemt op het moment dat Alanis Morissette de microfoon richting het publiek draait: het heeft iets magisch. Zoals aan heel veel dat de Canadese zangeres vanavond doet, een vleugje magie kleeft.

Het was een aangename verrassing toen twee weken geleden plotsklaps werd aangekondigd dat Morissette een akoestische show in het koninklijke theater zou spelen, ter ere van het 25-jarig bestaan van Jagged Little Pill, een van de belangrijkste vrouwelijke soloplaten uit de jaren negentig. De ticketprijzen, met uitschieters richting de 150 euro, weerhielden de trouwe schare fans er blijkbaar niet van om massaal naar Carré te komen.

Dat het vooral de echte fans zijn die hier vanavond zitten, blijkt alleen al uit de veelvuldige liefdesverklaringen die de Canadese onophoudelijk naar het hoofd krijgt. “I can’t hear what you’re saying”, zegt ze, wijzend naar haar in-ear monitors. “Cannonball? Hm… Okay. Haha!” Gepokt en gemazeld noemen ze dat dan, maar Morissette is op zo’n manier innemend dat het nooit routineus of standaard lijkt. Ze krijgt het publiek regelmatig aan het lachen – en zichzelf daarbij ook, overigens – en praat de akoestische show aan elkaar met schijnbaar spontane praatjes.

Bij dit soort optredens liggen wat gevaren op de loer: de nummers zijn onbehoorlijk gearrangeerd, het is voorspelbaar, het geheel mist body, enzovoorts. De 45-jarige zangeres slalomt met behulp van haar twee gitaristen vakkundig om al die hindernissen heen; ze heeft bovendien het enorme voordeel dat haar stem in die kwart eeuw totaal niet aan kracht heeft ingeboet.

De uithalen in het prachtige ‘Mary Jane’ zijn daar een mooi voorbeeld van. Op het album is het nummer niet per se een uitschieter, maar dankzij die vocale kracht vanavond des te meer. Dat komt ongetwijfeld ook doordat bepaalde nummers meer gemaakt zijn voor zo’n akoestische vertolking dan andere, hoewel het overgrote deel van de nummers bijzonder smaakvol is aangekleed. Doordat ze het album niet integraal speelt (en het bovendien de eerste show van deze tournee is), zit de avond bovendien vol aangename verrassingen. Zo komen de twee nieuwe singles bijvoorbeeld, ‘Smiling’ en ‘Reasons I Drink’ (de een wat beter dan de ander) en andere klassiekers als ‘Uninvited’ óók voorbij.

Dat het de eerste show van de tour is, is ook goed te zien aan het peloton aan beveiligers dat zich een ongeluk rent om met flitsende zaklampen en handgebaren aan filmend en fotograferend publiek duidelijk te maken dat dat écht niet de bedoeling is. Een paar briefjes bij de ingang en door het theater had hen wellicht veel moeite bespaard.

Aan wie je het in elk geval níét afziet, is Morissette. Die zingt, op een minuscuul foutje na, vakkundig voort, imponerend als altijd. Alsof ze al weken niet anders doet. Een veelbelovend voorproefje voor die Ziggo Dome-show, later dit jaar. Benieuwd hoe het er dan aan toe gaat.