VERSLAG: S10 - 05/03 - Waalse Kerk

S10

Is S10 de realste artiest in de hiphopwereld? Misschien wel. Het verhaal is inmiddels wel bekend: Stien den Hollander had een taaie, hele taaie jeugd, werd aan de lopende band opgenomen in psychische klinieken en stond meermaals op het punt een einde aan haar leven te maken. Sinds haar 15e schrijft ze er, niet bepaald onverdienstelijk, liedjes over, zoals te horen op haar waanzinnige debuut Antipsychotica, dat ze opnam met de oortjes van haar iPhone.

Inmiddels is S10 volledig omarmd door de massa, getekend op Noah’s Ark en rijgt ze de uitverkochte shows en uitzinnige zalen aaneen. Vanavond in de Waalse Kerk – ‘het was mijn grote droom een keer in een kerk te spelen’ – is dat niet anders. Samen met haar vertrouweling en producer Sim Fane krijgt ze het voor elkaar om iedereen al na drie nummers uit de banken te hebben, om ze een paar nummers later ook weer terug plaats te laten nemen. Ja, naar Stien luisteren we wel.

Het is even wennen, zo’n show in een kerk. Zowel voor het publiek als voor de rapper/zangeres zelf, blijkt al snel. Het geluid is aan de zachte kant, de aanwezigen weten aanvankelijk niet helemaal hoe ze zich moeten gedragen – zo’n kerk is toch even acclimatiseren. Dat geldt zeker ook voor S10 zelf, die de eerste paar nummers wat moeite heeft met de geluidsmix en hoe ze zich moet opstellen. Ze is natuurlijk van oorsprong al niet de meest zekere artiest en dat komt hier, vanaf het moment dat ze bedekt met een zwarte sluier op het podium komt, al helemaal tot uiting.

Bij haar geeft het echter totaal niet, juist doordat ze er zo open en eerlijk over is. Geen kapsones, niet pochen met dingen die er niet zijn, geen rare teksten om je eigen flaws te verbergen – integendeel. Waar S10 echter niet onzeker over hoeft te zijn, zijn haar liedjes en haar performance. Ook vanavond weer zit de show voltreffers, zoals ‘Moskou’ en ‘Wat Is Real’, haar persoonlijke favoriet. Ook zonder Jayh blijkt die track een groot succes.

Ze kan het allemaal prima zelf dragen, zelfs wanneer ze besluit iets te doen dat ze nog nooit gedaan heeft: een Engelstalig nummer spelen. “Niet van mij natuurlijk, want ik heb geen Engelstalige shit.” Nee, het is een cover – en wat voor een. Ze besluit voor Lana Del Rey’s ‘Heroin’ te kiezen, niet bepaald de makkelijkste track om te interpreteren. Ze doet het echter zó goed dat het kippenvel op je armen staat. Als dan even later, als klap op de vuurpijl, voor een tweede keer ‘Diamonds’ gespeeld wordt en de hele Waalse Kerk op de (kerk)banken staat, kun je niet anders concluderen dan dat S10 wéér een zege heeft geboekt. Volgende etappe? Carré. Alsof het niks is.