VERSLAG: Patrick Watson - 09/03 - TivoliVredenburg

Patrick Watson, geniaal en een beetje gek

Het is een druilerige maandag. Het vooruitzicht een optreden van Patrick Watson bij te wonen, maakt veel goed. De Canadese singer-songwriter maakt zonder twijfel deel uit van de eredivisie van de Indiemuziek. Met het prachtige album Close to Paradise bevestigt hij in 2007 zijn unieke talent. Hij wordt onder andere vergeleken met Nick Drake, Jeff Buckley en Rufus Wrainwright. Onterecht overigens, want deze performers zijn ieder op hun manier uniek.
In oktober jongstleden is Watson’s inmiddels achtste studioalbum, genaamd Wave, uitgekomen. Het is een reflectie geworden op een moeilijke periode waarin zijn moeder is overleden en hij is gescheiden van zijn vrouw.

De Grote Zaal van Tivoli-Vredenburg is oorspronkelijk gebouwd als symfoniezaal. De grootte en met name de hoogte maakt het niet een warme omgeving voor een artiest als Watson. Maar deze man bewijst vandaag eens temeer een artiest te zijn van de buitencategorie en maakt muziek waarbij je al snel alles om je heen vergeet.

Heel klein zet Watson in op ‘A Dream For Dreaming’, het openingsnummer van Wave. Vervolgens worden op één na alle tracks van het album gespeeld, grotendeels in dezelfde volgorde. Dat klinkt plichtmatig, maar niets is minder waar. Je wordt vanaf het begin ondergedompeld in de gevoelswereld van Watson, die alle kanten opgaat. Nu eens als verteller of grappenmaker, dan weer introvert, diep verscholen de achter zijn piano, om vervolgens op te staan met een Joker-achtig lachje. Hoewel Watson dominant aanwezig is, laten de bandleden zich ook niet onbetuigd. Met name de gitarist krijgt de ruimte om zich te onderscheiden, en dat is niet voor niets. De twee achtergrondzangeressen geven af en toe iets té veel gas, maar leveren ook veel moois

Na de vertolking van ‘Here Comes The River’, het bloedstollend mooie laatste nummer van de plaat, rest alleen nog de de toegift. De muzikanten stellen zich op in een halve cirkel aan de rand van het podium. ‘Big Bird In A Small Cage’ wordt akkoestisch gespeeld, met Watson in de rol van dirigent richting het enthousiaste publiek. Het hoogtepunt van de avond ! Hoewel, alleen op het podium achtergebleven gaat Watson in op een verzoek uit het publiek, en zingt hij waar het allemaal mee is begonnen; het sprookjesachtige ‘The Great Escape’ !