VERSLAG: The Howl & The Hum - 22/09 - Paradiso

The Howl & The Hum

De schrijver dezes neemt graag de ruimte om deze recensie te beginnen met een persoonlijke noot, want poeh, wat is het godvergeten fijn om ein-de-lijk weer een - soort van - volle Paradiso te mogen betreden. Ja, het is inclusief de omstreden ‘coronapas’ en ja, het is nog steeds zittend op een stoeltje en ja, je krijgt nog steeds op je flikker als je langer dan vijf seconden blijft staan, maar wat geeft het. ’t Zijn de eerste stappen richting het ‘oude normaal’ en dat stemt een mens (of in elk geval: dít mens) zeer tevreden.

Dat gezegd hebbende: The Howl & The Hum maakt bij aankomst in de Amsterdamse poptempel nog maar eens pijnlijk duidelijk hoe lang iedereen hier op heeft zitten wachten. “It’s been 18 months.” En inderdaad, de mensen die hoopten de band dan eindelijk in januari van dit jaar te kunnen zien, kwamen bedrogen uit. Daar staat tegenover dat de coronamaatregelen inmiddels aardig versoepeld zijn, waardoor er toch zo’n 450 man in Paradiso zitten.

Over pijnlijk gesproken: we zaten met z’n allen nog geen twee maanden in deze pandemie toen de band uit York z’n debuutplaat Human Contact uitbracht. Een hondsberoerde timing dus, of zoals frontman Sam Griffiths het noemt, ‘a shitter’. Gelukkig voor hen ging er een reeks aan behoorlijke tot goede singles aan vooraf, waarvan 'Godmanchester Chinese Bridge' het prijsnummer is.

Griffiths is dan ook een alleraardigst liedjesschrijver - ongetwijfeld deels ingegeven door zijn verleden als filosofie- en literatuurstudent - waardoor ook 'The Only Boy Racer Left on the Island' en bijvoorbeeld 'Hostages' live ook zeer overtuigend binnenkomen. Dat is overigens evengoed te danken aan het feit dat de band behoorlijk strak speelt, dat er regelmatig gelikte gitaarlijntjes in verstopt zijn én dat ze beschikt over een basgitarist die de boel goed bijeenhoudt.

Dat blijkt echter een vloek en een zegen, want doordat het zo strak is en bijeen gehouden wordt, sluipt de braafheid er heel snel in. Het meest opzienbarende dat we vanavond in Paradiso meemaken, zijn de maffe dansjes van Griffiths, die zich daarvoor verontschuldigt door te vertellen dat ze net twaalf uur in de tourbus gezeten hebben. Voor een band die beweert behoorlijk beïnvloed te zijn door post-punk, en James Bond-achtige liedjes zegt te schrijven, is het allemaal wel héél voorspelbaar op het podium.

Wat er zonder die dansjes en vermeende invloeden overblijft, is een poprockband met een slimme zanger die beschikt over een bij vlagen uitstekende stem, maar die nergens echt weet te verrassen of te imponeren. Maar juist de brave jongetjes van de klas scoren meestal een voldoende, en dat is bij de mannen uit York vanavond niet anders.