VERSLAG: Maaike Ouboter 28/10 TivoliVredenburg

Maaike Ouboter 28/10 TivoliVredenburg

Op een mooie zonnige herfstdag in oktober is het aan Maaike Ouboter om de dag af te sluiten met een fraai concert vol gevoelige liedjes met teksten vol taalkunst. Onlangs verscheen haar derde album 'Harnas van glas', met afstand haar sterkste plaat die niet onderdoet voor de kunstige Nederlandstalige albums van collegas als Stef Bos, Herman van Veen en Boudewijn de Groot.

Op haar 21e brak Maaike Ouboter door met 'Dat ik je mis' toen ze live op camera Giel Beelen en Miss Montreal tot tranen roerde. Een intens emotioneel lied van een meisje dat op haar 16e al beide ouders verloor. Het betekende de muzikale doorbraak voor Ouboter, maar persoonlijk vreesde ik voor een eendagsvliegcarrière want hoe maak je de verwachtingen en druk waar om ooit weer zoiets moois uit te brengen.

Hoewel haar tweede album wat minder was, is de zangeres glansrijk teruggekomen met Harnas van glas en de nieuwe nummers klinken meer dan overtuigend vanaf het podium in de Pandora te TivoliVredenburg. 'Doe mij maar het verdriet', is weer een tekstueel pareltje dat de boodschap en essentie van een film als Eternal Sunshine of the Spotless Mind weet te vangen in enkele tekstregels. Heel erg knap gedaan en mooi gespeeld.

Wel lijkt de artiest een beetje zoekende tussen het theater en popcircuit. In Utrecht is dit een sta concert, maar de muziek is over het algemeen zo rustig en songtekstgericht dat een seated show misschien beter had gewerkt. Hoewel je Ouboter ook een jong publiek gunt dat meegroeit is het misschien toch te overwegen te schakelen naar of iets steviger materiaal of toch voor de theaters te kiezen. Met band zet ze tijdens 'Smoor' in ieder geval een heerlijke 70s groove neer, dus in die momenten ben je als bezoeker toch blij om te staan.

Dan komt het. Tivoli is getuige van een bijzonder breekbaar moment als Maaike Ouboter tijdens Neem me mee (een dialoog met haar vader op het strand) bevangen wordt door emoties en even niet verder kan zingen. "Dit is me nog nooit overkomen op het podium dat ik zo emotioneel wordt." Iemand op de eerste rij reikt haar na afloop een zakdoek aan. Het is een prachtig moment juist dat je doet beseffen dat het werkelijk de diepste emoties zijn die Ouboter op het podium deelt en het heel kwetsbaar is om daar zo te staan voor publiek.

De uitgebalanceerde setlist houdt het toch luchtig door de ballads met meer uptempo werk af te wisselen, maar feitelijk blijven de gevoelige liedjes zoals ook nog Lijmen en Dat ik je mis wel een gigantisch diepe indruk achterlaten. Muisstil is het ook in de zaal, en veel mensen zichtbaar geemotioneerd en elkaar met een arm om de schouder troostend. Uitstekend concert, zuiver en scherp, speels, dan weer zoet en een indrukwekkende ervaring die je bijblijft.

Want maar weinig artiesten geven zoveel van zichzelf bloot in hun vaak door te veel metaforen opgesierde songs. Ouboter staat daar een dimensie vanaf, Nederland heeft met haar een artiest van wereldklasse, je zou het liefst willen dat haar liedjes in alle talen vertaald konden worden en dan net zo mooi blijven. Puurheid ten top deze oktoberavond in Utrecht, waarop Maaike in ieders hart en ziel een onuitwisbare indruk achterliet. Briljant.