VERSLAG: Lucy Dacus - 30/03 - Tolhuistuin

Lucy Dacus - 30/03 - Tolhuistuin

Breng je een parel van een plaat uit, duurt het nog eeuwen voordat je er eindelijk mee kan gaan touren. Deze vlieger gaat natuurlijk voor tal van artiesten op, maar voor Lucy Dacus misschien wel des te meer. Ze wist met vlag en wimpel te slagen voor de test van de ‘moeilijke tweede’ (Historian, 2018) en dus lag de weg open voor een (nieuwe) ontdekkingstocht. En zo geschiedde: Home Video werd een verzameling liedjes waarop Dacus zichzelf de tijd gunde voor meer diepgang en de doeltreffende, maar eenvoudige indie plaatsmaakte voor een meer gelaagde sound. Maar hoe doet zoiets het vervolgens op de planken?

Vanavond blijkt in een uitverkochte Tolhuistuin (‘Paradiso Noord’) dat het muzikale aspect niet het enige is waarin de Amerikaanse zangeres zich in heeft ontwikkeld. Waar ze vier jaar geleden, bij een van haar laatste passages in de hoofdstad, nog overkwam als een schuchter, haast mensenschuwe artieste, heeft Dacus zich inmiddels ontpopt tot een frontvrouw vol karakter. Een verschil van dag en nacht. Er is ruimte voor een gebbetje hier en daar, ze complimenteert het publiek uitvoerig met het - op haar verzoek - dragen van een mondkapje tijdens de show en laat bovendien zien dat ze compleet de regie heeft.

En dat is een verademing, want haar ijzersterk geschreven liedjes verdienen ook het nodige karakter. Ze kan en wil zich duidelijk niet meer laten leiden door verlegenheid, maar heeft alle schroom van zich afgegooid. En dat vertaalt zich ook in de sound. In de - perfecte - opener ‘Triple Dog Dare’ trekken Dacus en haar band gelijk alle registers open, om volledig recht te doen aan het prachtige uitgesponnen aspect van het acht minuten durende liedje. Het moge duidelijk zijn: hier is progressie geboekt.

Het zal ongetwijfeld meehelpen dat dit, in haar eigen woorden, een van de shows van haar Europese tour is waar ze het meest naar heeft uitgekeken. “I love your city.” Sceptici zullen zeggen: dat zegt ze vast iedere avond. Maar bij de montere en ontwapenende Lucy Dacus geloof je het gelijk. Enfin, de toon is gezet en vanaf die openingsplaat wordt het eigenlijk alleen nog maar beter. In tegenstelling tot haar show in België, een avond eerder, wordt de Edith Piaf-cover - een van de vele covers die ze vlak voor de uitbraak van de pandemie uitbracht - ingeruild door de (veel betere) vertaling van Bruce Springsteen’s ‘Dancing in the Dark’, die de toegift precies de boost geeft die het nodig heeft.

Even daarvoor speelt ze haar voornaamste hit, ‘Night Shift’, een briljant liedje waarvan de uitvoering wederom recht doet aan de versie die op plaat staat. Haar band, met het uitblinkende lachebekje Sarah Goldstone op toetsen, is in bloedvorm. Hetzelfde geldt overigens voor het geluid in de Tolhuistuin, iets dat The Weather Station een paar dagen eerder in dezelfde zaal ook al opmerkte. Is die pandemie toch nog ergens goed voor geweest.

Dacus sluit af met een onuitgebrachte track, in haar uppie, met slechts een akoestische gitaar ter begeleiding, en met het dringende verzoek om geen opnames te maken: “I want to be the first one to record it.” De hele zaal luistert en hangt aan haar lippen. En terecht: hier staat een grande indie-dame in spé.