VERSLAG: Fontaines D.C. - 06/04 - TivoliVredenburg

Fontaines D.C.

“We were there when it was just ‘Fontaines”. ’t Is een opmerking die je in de uren voorafgaand aan de show van Fontaines D.C. hier en daar voorbij hoort komen. De landgenoten van de Ierse band zijn goed vertegenwoordigd in een stijf uitverkochte TivoliVredenburg, terwijl zij er - naar alle waarschijnlijkheid - al een tweede vliegticket en verblijf tegenaan hebben moeten smijten. Deze show zou namelijk eigenlijk in maart 2021 hebben plaatsgevonden.

Het heeft in elk geval niets afgedaan aan de animo en het enthousiasme in de zaal, zo blijkt wanneer we al na anderhalf nummer worden meegezogen in een stevige pit die van alle kanten wordt ingegeven. Een fraai begin. En toegegeven: titeltrack ‘A Hero’s Death’ - life ain’t always empty - ís ook gewoon een opener van de buitencategorie, met die rammelende drums, dat straffe baslijntje en die punky vocals van Grian Chatten.

Fontaines D.C. heeft duidelijk wat podiumuren in de benen, zoveel is duidelijk. Misschien wel té veel. Het oogt bij vlagen namelijk wel heel geroutineerd, alsof het ze eigenlijk net iets te makkelijk afgaat. En ja, natuurlijk, als band hoef je, zeker in dit genre, weinig meer te doen als het publiek zo uit je hand eet als vanavond het geval is. Maar het stoïcijnse druipt er vanaf. Dat mág, maar dan moet je wel een perfecte show spelen. En die speelt de band vanavond niet.

Dat heeft te maken met twee dingen: enerzijds is het geluid - net als bij voorprogramma Just Mustard, waar het nog véél erger is - behoorlijk belabberd afgestemd. Bij een band die zoveel aandacht aan de muzikale details besteedt als Fontaines doet, is dat een groot gemis. Daarnaast zit het venijn ‘m bij deze show in de kop en de staart, zo blijkt. Tot en met ‘Jackie Down The Line’ - dat overigens, verrassend genoeg, net als ‘Skinty Fia’ ook gewoon volop wordt meegezongen - is het allemaal hosanna, maar daarna kakt de boel een beetje in. De vlam slaat vervolgens pas weer in het slotstuk van de show in de pan, want als de gitaren van ‘Boys in the Better Land’ klinken, lijkt het alsof de grote zaal van het Utrechtse muziekcomplex ontploft.

Bijzonder genoeg sluiten Chatten en co de toegift af met een nummer dat nog niet is uitgebracht - het staat namelijk op het eind april te verschijnen derde album Skinty Fia, Fontaines’ 3e plaat in vier jaar tijd. Een verrassende keuze dus, waardoor we uiteindelijk toch wat ‘underwhelmed’ huiswaarts keren. Fontaines D.C. heeft alles meezitten, maar mag qua energielevel nog wel een stapje extra zetten om deze zegetocht voort te kunnen zetten.