VERSLAG: Damien Jurado - 12/04 - TivoliVredenburg

review Damien Jurado

Jurado groeit muzikaal op in de cult-scene van het Seattle in de jaren negentig. Eenmaal opgepikt door het Sub Pop Records label, brengt hij zijn eerste complete album uit. Waters Ave S.. Zijn tweede album, Rehearsels for Departure(1999), betekent zijn doorbraak. Verder gegroeid en tot muzikale wasdom gekomen, kan Jurado inmiddels bogen op een carrière van meer dan 25 jaar.
Zo bonkig qua aangezicht, zo fijngevoelig is zijn muziek, drijvend op melancholie met het ene na het andere droeve liedje, waarmee hij schatplicht is aan Nick Drake. Fictie of non-fictie, als storyteller kan hij zich met de besten meten. Alleen al de titels van zijn albums, zoals dat van het de laatste, The Monster Who Hated Pennsylvania, getuigt van een niet alledaagse liedjes schrijver.

Na de laatste roltrap van het altijd weer indrukmakende Tivoli gebouw betreden we Hertz zaal. Deze zaal is volgens de makers berekend op onbelemmerd zicht voor elke stoel. Niet dus. Na de verdere klim naar het hoogste balkon voelen we al een verwijdering van wat er daaronder plaatsvindt.
Singer- songwriter. Corrina Repp> uit Los Angeles probeert het publiek met haar haar slowcore liedjes warm te krijgen, maar slaagt daar niet mee, zoals voorprogramma’s zelden overtuigen. Na een lange pauze verschijnen twee heren van middelbare leeftijd uit de coulisse. Het is doodstil. Twee akoestische gitaren staan klaar. Er wordt nog wat gestemd, waarna zonder introductie wordt ingezet op het eerste nummer ‘Loraine’. Vanuit onze positie is het nog niet duidelijk; wie is wie, zo hoog zitten we. Langzaam aan gaan we wennen aan ons lot, en komen we in de flow van de muziek. De herkenning van Jurado is intussen duidelijk, al is het op basis van de herkenbare (tenor) stem. Het houthakkershemd helpt ook. Voordat de tweede track wordt ingezet, wordt zijn kompaan voorgesteld, simpelweg met Josh. Wat zich verder ontwikkelt is een warm bad voor de liefhebber. Jurado wisselt zijn verfijnde liedjes met persoonlijke anekdotes af en weet de zaal ook aan het lachen te krijgen. Hij hangt niet aan een vaste speellijst, en selecteert de songs ter plaatse. Opvallend genoeg eindigt hij met een soort mashup, waarbij ‘Marvin Kaplan’ overgaat in de classic ‘Morning Dew’de van Bonnie Dobson. Even stoïcijns als de opkomst, verlaat hij de zaal, om niet terug te komen voor een toegift. Het deert niet, we hebben genoeg genoten van een unieke muzikant.