VERSLAG: Dry Cleaning - 03/05 - Paradiso

Dry Cleaning

Ze zijn een beetje moe, de heren en dame van Dry Cleaning. Niet zo gek ook, als je bedenkt dat dit de dertiende show in iets meer dan twee weken, kriskras door Europa is. Des te blijer zijn ze met het enthousiaste publiek in een - verrassend volle - Paradiso, dat ze de energie geeft die ze nodig hebben.

Niet dat de energie bij de Londense post-punkband bepaald van het plafond druipt, maar daar is ook geen enkele reden toe bij de liedjes van de steengoede debuutplaat New Long Leg. Doe het ze maar na: een album uitbrengen waarop eigenlijk niet een echte hit te bekennen is (oké, ‘Scratchcard Lanyard’ misschien), maar wel van Tsjechië tot aan Nederland in veelal uitverkochte zalen staan. In Nederland spelen ze zelfs liefst drie keer, waarvan dit de laatste show is. En da’s te merken, want vooral gitarist Tom Dowse is bij vlagen haast euforisch te noemen. Blij dat het erop zit? Wellicht. Maar ook gewoon heel erg tevreden.

Terecht ook, want deze jonge honden zetten hier een show van formaat neer. Er zit niet één liedje met een kop en een staart tussen, dus opbouwen naar een hoogtepunt is nogal een uitdaging - zou je denken. Het akelig foutloze gitaarspel zorgt daar echter wel voor, een her en der headbangend publiek tot gevolg. ‘Foutloos’ is in het algemeen überhaupt de kwalificatie die je ze mee kan geven, gezien de retestrakke set.

De show werd verplaatst van de Tolhuistuin naar de grote zaal van de Amsterdamse poptempel, qua capaciteit een groei van zo’n 300%, en los van het feit dat dit qua animo een logische keuze blijkt, maken ze deze opwaardering ook volledig waar. Dat is óók te danken aan frontvrouw Florence Shaw, die schijnbaar onbewogen en gortdroog haar teksten in de microfoon praatzingt, maar toch af en toe een ontwapenende glimlach achter haar sluike bruine haar laat zien.

Oprechte blijdschap, zo blijkt, zeker wanneer de verrassing op haar gezicht des te groter wordt als ze eenmaal door heeft dat er nóg twee ‘ringen’ in de Paradiso zijn, waar óók nog mensen zitten. “There are all layers in this place!”, kirt ze. Schattig. Er zijn tal van valkuilen waar een band als Dry Cleaning voor moet waken - ieder liedje plichtmatig volgens de plaat spelen is daar één van - maar ze omzeilen ze allemaal vakkundig met uitstekend gitaarspel en een gematigd enthousiasme dat precies bij ze past. Een spetterend slotstuk van een succesvolle tour. Op naar de festivals, op naar Down The Rabbit Hole.