VERSLAG: Olivia Rodrigo - 22/06 - AFAS Live

Olivia Rodrigo

Het contrast kon op deze zomerse woensdagavond op de Arenaboulevard haast niet groter zijn. Aan de ene kant hordes laaiend enthousiaste tienermeisjes waarvan er velen voor het eerst de AFAS Live binnenstappen, en aan de andere kant vijftig-, zestig- en zeventigplussers die de laatste show van Rob de Nijs bezoeken, een paar koprollen verderop in de Ziggo Dome.

En waar de een - spijtig genoeg - de kroon op zijn oeuvre moet zetten, is de carrière van popsensatie Olivia Rodrigo pas net begonnen. Haar debuutsingle, ‘drivers license’, was met ruim één miljard(!) streams ontegenzeggelijk de allergrootste hit van vorig jaar, waarna de Disney-ster het nog eens dunnetjes overdeed met onder andere ‘déjà vu’ en ‘good 4 u’ - samen inmiddels goed voor zo’n drie miljard streams. Het behoeft geen verdere uitleg: er staat een nieuwe popster aan het firmament.

Dat is dan ook goed te merken in de zaal, waar zo’n vijfduizend uitzinnige tienermeiden vanaf de eerste seconde van de (verdienstelijk spelende) supportact en ‘special guest’ Baby Queen al compleet uit hun dak gaan. Of we zin hebben in Olivia, vraagt ze. Een overweldigend gegil is het antwoord. Wat denk je zelf?

Om stipt kwart over negen is het zover: dan verschijnt plots ‘Sour Tour’ op het enorme doek waar we tot dat moment tegenaan hebben gekeken, en klinkt One Direction’s ‘Olivia’ uit de speakers. Een leuk gebbetje, niet in de laatste plaats omdat óók dat nummer natuurlijk worden meegezongen.

En dan - heel plagerig, alsof er überhaupt nog naar een climax opgebouwd hoeft te worden - horen we tot drie keer toe de stevige gitaren van openingstrack ‘brutal’. Wanneer het doek dan eenmaal valt, verandert de complete AFAS voor het daaropvolgende uur in een springende en krijsende massa die z’n weerga niet kent. Het publiek bestaat dan ook, een verdwaalde recensent van eind twintig daargelaten, uit louter meisjes wier geboortejaar ergens in dit millennium ligt. Het enthousiasme werkt aanstekelijk, verhoogt het plezier exponentieel en bewijst, in combinatie met de talloze Pride-vlaggen die ze meedragen, wederom dat Gen Z een generatie is om te koesteren.

(Saillant detail: halverwege de show valt opeens het complete geluid in de AFAS uit. De band heeft het al snel door, het doek achter de zangeres sluit, maar zelf blijft ze stug door zingen en gitaarspelen, totdat een technicus haar na een paar tellen van het podium komt halen. Het duurt een minuut of zeven voordat alles weer is opgelost en waar dat bij menig publiek tot veel chagrijn zou leiden, vermaakt deze generatie zichzelf wel: met liedjes zingen bijvoorbeeld.)

Dat Rodrigo er (verrassend genoeg) voor kiest om die ene monsterhit al op plaats drie in haar setlist te zetten, toont wel aan hoeveel vertrouwen ze heeft in de rest van haar repertoire. Meer dan terecht ook, want debuutplaat SOUR is een gevalletje all killer, no filler. De eerder genoemde singles mogen er zijn, maar ook de ingetogen hartenzeerliedjes ‘happier’, ‘traitor’ en ‘1 step forward, 3 steps back’ zijn schoten in de roos. Ze draagt ze vocaal met ogenschijnlijk veel gemak; het zijn ook de nummers waarin ze het beste kan laten zien waarom ze een van de beste popzangeressen van de afgelopen twintig jaar is.

In het kleine uur dat de show duurt, is er één inkakmomentje: de combinatie ‘All I Want’ (geschreven voor de populaire High School Musical-serie, waar ze zelf overigens ook in acteerde) en de opmerkelijke keuze om Republica’s jaren negentig-klassieker ‘Ready To Go’ te coveren. Niet alleen heeft dit publiek geen flauw idee waar ze naar staat te luisteren, maar ze vliegt er ook hier en daar nogal mee uit de bocht. Kinderlijk overenthousiasme tijdens een eerste, gigantische wereldtour, zullen we het maar noemen, een minimaal smetje op een vlekkeloze avond popmuziek in optima forma. Olivia Rodrigo is here to stay.