VERSLAG: Celtic Woman - 6/10 - HMH

Celtic Woman - 6/10 - HMH

Als er één folkloristische muziekstroming is die door de jaren heen tot in den treuren is uitgemolken, dan is het wel Keltische muziek. In de jaren ‘60 en ‘70 nog vrij traditioneel, met de nadruk op met alcohol doordrenkte feestmuziek. In de jaren ‘80 gaf Kevin Rowland met zijn band Dexy’s Midnight Runners hier een oorspronkelijke en vooral soulvolle draai aan en ook ondervond de traditionele Ierse zang een herleving middels new-age en een groep als Clannad. Ex-lid Enya nam het genre de jaren ‘90 in, waar de Ierse invloeden ook van zich lieten horen in rock (The Levellers, The Cranberries) en pop (The Corrs, October Project). De formatie Celtic Woman is precies wat je ervan verwacht; alle clichés samengepakt met een glimmend papiertje er omheen. De opkomst in de HMH valt echter tegen; een groot deel van de zaal is afgezet met schermen en veel stoelen achterin de zaal blijven leeg. Naar verluidt zijn er slechts 1.400 kaarten verkocht.

Het optreden van Celtic Woman begint met een fraaie lichtshow en een violiste die over het podium heen en weer huppelt als een dartelend hertje. Van achter het imposante decor komen vervolgens de vier zangeressen van Celtic Woman op. Het hoge niveau van de feeërieke, zelfs engelachtige zang van de vocalisten wekt enige argwaan op. Zo kristalhelder en vlekkeloos gezongen… Kan dat eigenlijk wel live? Ook het achtergrondkoor klinkt heel keurig en erg gepolijst. Idem voor het geluid van de twee percussionisten en het drietal muzikanten dat aan de rechter zijkant van het podium zit.

De liedjes van Celtic Woman bezitten veel onnodige bombast, waar bij covers als ‘Orinoco Flow’, ‘Scarborough Fair’ en het eindeloos gecoverde ‘Over The Rainbow’ juist iets meer hiervan niet had misstaan. Dát in plaats van de lieflijke, zelfs truttige uitvoeringen die het publiek hier voorgeschoteld krijgt. Hoewel die kitscherigheid wel een beetje bij dit soort muziek hoort, valt dit bij Celtic Woman toch erg op. Ook de Disney-achtige braafheid en de ABBA-achtige perfectie in de muziek en de vocalen zijn opvallend en soms zelfs storend. Er zit weinig tot geen beleving in de muzikale uitvoering en dat maakt het tot een stuk plastic. Geen greintje emotie, zelfs niet in de choreografie, die erg plichtmatig overkomt.

Wat verder opvalt is dat erg veel van band komt. Sowieso een heel orkest en diverse andere instrumenten, effecten en achtergrondzang komen rechtstreeks van een tapeje. Het geluid klinkt zó gebalanceerd en de stemmen zijn zó ongelofelijk loepzuiver dat het zelfs niet ondenkbaar is dat het publiek naar een playbackshow zit te kijken. Of in ieder geval ten dele. Dat vermoeden wordt gesteund door het feit dat er totaal geen interactie is met het publiek, er kan zelfs geen bedankje vanaf. De vrolijk dansende violiste wekt eveneens de indruk dat haar partijen niet live gespeeld zijn.

Als dat allemaal niet zo is, dan is dit het grootste compliment dat de muzikanten, de zangeressen én de geluidstechnici van Celtic Woman maar kunnen krijgen, want wat we hier horen klinkt gewoon té perfect. Zeker voor een “liveconcert“. Jammer is het dan wel dat Celtic Woman zo vreselijk emotieloos, gelikt en mierzoet klinkt. Alle weemoed, waar Ierse muziek traditioneel vol van zit, is eruit gefilterd met dit als resultaat. Celtic Woman: Perfect uitgevoerde plasticpop of dure playbackshow?