VERSLAG: Ben Harper - 10/07 - Paradiso

Ben Harper

Ben Harper wordt geboren in 1969 in Claremont, California, en had voordat hij het zelf door had al een gitaar op zijn schoot. Dat was niet vreemd; zijn grootouders hadden een muziekwinkel. Als tiener legde zijn passie voor skaten het af voor een veelbelovende muziekcarrière. Zijn ouders hadden een brede muzieksmaak; van Stevie Wonder tot Dolly Parton. De jonge Harper zal deze eclectische insteek al vroeg overnemen. In 1994 is Harper klaar voor het grote werk en brengt hij 'Welcome To The Cruel World' uit. De opvolger, 'Fight For Your Right', luidt de opmars van Harper in de muziekscene definitief in. Harper en zijn begeleidingsband The Innocent Criminals toeren vele malen de aarde rond als een van de hardst werkende bands, tot Harper besluit een pauze te nemen die zeven jaar zou duren. In die periode blijft Harper muziek maken, onder eigen naam en in samenwerking met anderen als John Mayor, Pearl Jam, Mavis Staples, Ziggy Marley en Tom Morello. Inmiddels zijn de The Innocent Criminals weer aangehaakt, maar duurt het nog twee jaar tot het verwachte concert in Paradiso plaatsvindt, na twee keer te zijn afgezegd.

Bij het binnen treden in de voormalige kerk treffen we een dampende meute aan. Het voorprogramma van Charley Musselwhite kan wegens het missen van zijn vlucht, niet doorgaan. De zaal is inmiddels stampvol, we moet een tijdje wachten. Dat kan het nette vijfendertig-plus publiek prima hebben. De opkomst mag magisch genoemd worden. Vooraan het podium lijnt de band zich op, waarna Harper zich als laatste in het midden posteert. De laatste zonnestralen schijnen door de ramen, althans zo lijkt het; het licht schijnt rood en groen. Als de heren a-capella inzetten is het doodstil. De kracht van de stemmen maakt meteen een enorme indruk. De instrumenten komen erbij en we zijn onderweg naar een bijzondere, twee-en-een-half uur durende show.

De band, waarvan de meesten op leeftijd zijn straalt plezier uit en de muzikanten zijn goed op elkaar ingespeeld. Met name de percussionist trekt de aandacht met zijn aanstekelijke grijns. Maar uiteindelijk is er maar één die het voor het zeggen heeft in de goede betekenis van het woord. Harper bespeelt het publiek, stuurt de band aan en zingt net zo goed grote als hele kleine liedjes. Of het nu soul, Soul, Blues, Folk, Reggae of Rock is, alles is mogelijk in het universum van Harper. De activist in hem snijdt onderwerpen aan zoals we te horen krijgen met onder andere ‘We Need to Talk About It’, over het het slavernij-verleden. Harper voelt zich wellicht het meest comfortabel met zijn slide gitaar op zijn schoot. Het prachtige ‘Lebanon’van het jongste (instrumentale) album is daar een mooi voorbeeld van. Als lieveling ‘Amen Omen’ door de door de kerk schalt, gaat het dak er af. Als het daar bij was gebleven, was iedereen tevreden geweest. Maar de encore hield maar niet op, tot ieders vreugde. Met ‘With My Own Two Hands’, sluit de band toepasselijk af: ”als iedereen ook maar een beetje goed doet, wordt de wereld al veel beter!”