VERSLAG: Phoebe Bridgers - 20/07 - AFAS Live

Phoebe Bridgers

“Oh, ah-ah-ah-ah!” Het is het lolletje waarmee Phoebe Bridgers iedere show in haar Europese tour begint: Disturbed’s ‘Down With The Sickness’. Plots propt men in de AFAS Live de oordoppen in: wat ga hier nou gebeuren? Het blijkt de opmars naar opener ‘Motion Sickness’ - snap je? - waarmee gelijk de rode loper voor Bridgers’ cynisme en humor gelegd is.

“Je vader heeft je vandaag niet gefeliciteerd?”, leest de Amerikaanse indielieveling van een bordje in de voorste rijen. Wat volgt is een verhaal over hoe háár vader op haar achttiende verjaardag een Italiaans restaurant uit werd gezet, omdat hij na veel gevloek en getier per se via de nooduitgang naar buiten wilde. Een vermakelijk tussendoortje in een show die letterlijk overal gepast had, behalve in de AFAS vanavond.

En dat is gelijk het wrange van haar optreden: ze doet een heleboel goed, een paar inkakmomenten daargelaten, maar de Amsterdamse betonbunker verdient haar helemaal niet. Kijk bijvoorbeeld naar ‘Funeral’ - (‘Jesus Christ, I’m so blue all the time’). In de kern een prachtig liedje, waarbij het aan niks ontbreekt, maar dat in een zaal als deze compleet doodslaat.

Oorspronkelijk stond ze namelijk in de Ronda van TivoliVredenburg, een zaal die haar in ieder facet van haar show beter had ondersteund. Het is een pijnlijke bewustwording waar je de rest van de show ook niet meer vanaf komt, waardoor je - bij de rustigere nummers - regelmatig denkt dat dit ook best anders (beter!) had kunnen werken. Phoebe beschikt echter, gelukkig maar, over voldoende charme om een zaal als deze óók in te pakken.

Dat heeft ze enerzijds te danken aan haar veelkoppige band: er staan liefst acht man op het podium. Uitstekende musici, met grote nadruk om de trompettist die regelmatig de show steelt. Anderzijds ook aan haar innemende voorkomen. Ze is goudeerlijk, legt de boel meermaals stil vanwege de veelvuldige flauwvalgevallen, en ondanks dat dat voor onrust zorgt in de zaal - er wordt, natuurlijk, veel geouwehoerd - herpakt ze zich keer op keer weer uitstekend. Het natuurlijke gemak waarmee ze zichzelf op het podium beweegt, staat in schril contrast met de kwetsbare liedjes die op de setlist staan.

Bovendien is haar redding, hoe tegenstrijdig ook, (het enthousiasme in) de zaal. De voorste twintig rijen staan namelijk vol met Gen Z’ers die de longen uit hun lijf schreeuwen en die maar wat graag fungeren als crowdsurfing-fundament wanneer Phoebe naar eigen zeggen voor het eerst(!) het publiek in duikt. Nummers als ‘Kyoto’ en ‘Scott Street’ worden naar hartelust meegezongen en de gilletjes zijn niet van de lucht. Kortom: aan het enthousiasme ligt het niet.

Als ze tot slot, als toegift vlak na een weergaloze versie van ‘I Know The End’, én omdat het op een verzoekbordje in de voorste rijen staat, ook nog eens akoestisch en solo Boygenius’ (het supertrio Julien Baker, Lucy Dacus, Phoebe Bridgers) ‘Me & My Dog’ speelt, zijn de vierduizend man in de AFAS wel om. En dan is er geen locatie meer die daar nog veel aan kan verpesten.