VERSLAG: Banks - 11/09 - Paradiso

BANKS

Het is een kleine tien jaar geleden - het voorjaar van 2013 om precies te zijn - als Jillian Rose Banks uit het niets haar opmars maakt. Opgepikt door de muziekblogs die in die jaren nog hoogtij vieren en, niet in de laatste plaats, door BBC’s Zane Lowe. Ze gaat mee op tour met The Weeknd, en wordt eruit gepikt door Spotify, maar daarmee is nog niet gezegd dat een mooie carrière vol continuïteit in het verschiet ligt. Anders gezegd: die blogs hebben wel voor meer artiesten een roemrijke toekomst voorspeld.

Inmiddels zijn we bijna een decennium verder en kunnen we wel stellen dat de Amerikaanse zangeres bij the lucky few hoort die dat vanuit die positie wél gelukt is. BANKS is al toe aan haar vierde plaat, Serpentina, en staat onder het mom daarvan in Paradiso. Met een kleine 35 euro zijn tickets niet bepaald goedkoop te noemen - maar welke kaartjes zijn dat tegenwoordig wel? - en het is dan ook aangenaam vol in de Amsterdamse poptempel.

Sinds haar laatste show is er muzikaal gezien eigenlijk niet zo heel veel met BANKS gebeurd. Ze heeft haar creativiteit nog iets meer de vrije loop gelaten, maar ook deze tour speelt ze - in letterlijke en figuurlijke zin - met twee danseressen. Vanavond zijn ze volledig in het zwart gekleed, dankzij panties over boven- en onderlichaam én het gezicht en balanceren ze (mede door die look en de haast slangenmensachtige manier van bewegen) op het randje van angstaanjagend en sensueel. Een hele waardevolle én smaakvolle toevoeging aan een show die sowieso al op een fraaie manier geproduceerd is.

BANKS laveert op een bijzondere manier tussen pop, R&B en elektronica en weet die drie stijlen ook live op een slimme manier samen te laten komen. Een van de beste voorbeelden daarvan is ‘Brain’, een track die ze niet iedere avond speelt, maar die gelukkig steeds vaker op de setlist staat. Die stevig overstuurde uithalen halverwege, die herkenbare, ultra-catchy kreten erachteraan, de stevige drums en de doodeenvoudige synths - dit is BANKS op haar allerbest. Live is dat niet anders. Het venijn zit ‘m, met even daarvoor ‘Drowning’ en het prachtige, zittend gezongen ‘Someone New’, sowieso in het tweede deel van de setlist.

Even later volgt namelijk ‘Gimme’, een track die geproduceerd werd door niemand minder dan Hudson Mohawke (en da’s te horen). Binnen de muren van de Paradiso is die plaat bij vlagen net zo hallucinant als dat-ie op plaat is - een ervaring op zich. Wat wel een beetje maf is: de Amerikaanse heeft inmiddels vier albums tot haar beschikking om uit te kiezen, met in totaal toch zo’n 50 nummers, maar besluit de setlist vanavond zodanig kort te houden dat we na een ruim uurtje weer buiten staan. Then again: BANKS heeft helemaal niet de behoefte om een popster van de bovenste plank te worden, om mensen urenlang te pleasen. Het is niet voor niets dat ze al vier albums lang haar eigen plan volgt, zonder zich gek te laten maken door meningen van labels of anderen.

En als ze na een hele lange pauze in de toegift een uitstekende versie van de megahit ‘Beggin’ For Thread’ de zaal inblaast, is die korte setlist alweer bijna vergeten. BANKS zorgt voor een zeer zwoele zondagse (na)zomeravond en bewijst nogmaals: soms hebben die blogs het toch écht bij het rechte eind.