VERSLAG: Placebo (UK) - 24/10 - Ziggo Dome

Placebo

Bij binnenkomst in de Ziggo Dome vallen vanavond twee zaken op. Ten eerste is de zaal toch echt een maatje te groot voor een band als Placebo, anno 2022. De gehele bovenste ring is gesloten, op de eerste ring zijn er nog heel wat lege stoeltjes te zien en ook op de vloer is her en der nog zat plek om te bewegen. Daarnaast springt de tekst op het scherm in het oog, die aansluit op wat de beveiligers bij binnenkomst iedereen al influisteren: gelieve je telefoon gedurende de show in je zak te houden en geen foto’s of video’s te maken.

Dit gaat echter - op het scherm - gepaard met een ietwat zweverige boodschap, over dat dit moment ‘nooit meer terug zal komen’ en dat de band echt een connectie aan wil gaan, en dat telefoons zoiets bemoeilijken. Uiteindelijk eindigt de boodschap met ‘Namasté’. Tsja. Op zich is het helemaal geen gekke boodschap, dat vooropgesteld, in deze tijd van zeeën van mobiele telefoons en publiek dat een show liever volgt via hun telefoonscherm, dan met hun eigen ogen.
Echter als het je als band gaat om verbinding voelen met je publiek, dan kan het zich de moeite lonen om af en toe even voor wat interactie te zorgen. Het is een farce als je pretendeert iets om (de connectie met) het publiek te geven, als je louter één keer ‘Good evening Amsterdam!’ uit je strot krijgt in anderhalf uur tijd.

Misschien dachten Molko en de zijnen wel: waarschijnlijk komen we toch niet boven dit krankzinnig hard afgestelde geluid af - dus laat maar zitten met die interactie en participatie. Want waar de geluidsmix in de Ziggo in het algemeen best aardig is, is het volume ervan ronduit ernstig. Op Twitter gaat een screenshot rond van 115 dB: ruim boven het maximale geluidsniveau. Ter vergelijking: het klinkt alsof je op het spoor vastgebonden ligt, precies tussen de rails in, en er een metro overheen raast. Ook al overleef je het, de kans op permanente gehoorbeschadiging is zeer aanwezig.

Laat dat nu twee aspecten zijn die echt een doodzonde zijn voor de manier waarop je een concertavond beleeft. Het ligt vanavond namelijk níét aan hoe de liedjes gebracht worden, of de kwaliteit die de Engelse band tentoonspreidt. Daar kun je namelijk helemaal niets op aanmerken. Ja, het is ontzettend statisch, maar iedere track wordt wel steengoed gespeeld. Molko is nog net zo goed van stem als in de beginjaren van de band, inclusief het onheilspellende en onverwachte venijn in sommige zinsnedes en zijn doorlopende herhalingen in vrijwel ieder nummer, ook wel bekend als Molko’s Mysterieuze Mantra’s.

En muzikaal, voor zover dat valt te ontwaren in de geluidsbrij die af en toe op je afkomt, lijkt het ook allemaal te kloppen. Sterker nog: Tears for Fears-cover ‘Shout’ klinkt live tien keer beter en krachtiger dan de wanstaltige versie die ze ervan op plaat gemaakt hebben, ‘The Bitter End’ komt keihard binnen (maar dan op de juiste manier) en ook de synths van verrassingshit ‘For What Its Worth’ schieten hun doel niet voorbij.

Natuurlijk is het ook een verademing te noemen: een band die in de Ziggo Dome staat en het volk geeft wat het wil. Die hebben niet vijftig euro (of meer) betaald voor slap geouwehoer op het podium. Maar als je vóór je optreden predikt over connecties en verbintenis, maar vervolgens niet je best doet om een show neer te zetten die iets van verbinding mogelijk maakt, dan moet je misschien even bij jezelf te rade gaan.