VERSLAG: Warhaus - 15/11 - De Helling

Warhaus

Het is heus geen break-up plaat. Echt niet. Zegt-ie. Toch is Ha Ha Heartbreak het gevolg van de eerste keer dat Maarten Devoldere de dupe van een relatiebreuk werd. Dat wil zeggen: zijn relaties liepen wel eens eerder op de klippen, maar nooit was hij degene die gedumpt werd. En dat brengt toch een hele andere dynamiek met zich mee. Het resultaat is een plaat die - ook al is het medio november - gewoon mag meedingen voor de jaarlijstjes.

Hetzelfde geldt voor de show die Warhaus vanavond in een stijf uitverkochte Helling speelt; de eerste van deze tour. Het is dat-ie het zegt. Je merkt het namelijk aan niets. Ja, misschien aan het feit dat Devoldere zo nu en dan best nerveus lijkt, zodra hij even de zaal toespreekt. Nervositeit die ook voor hem in zekere zin nieuw is, gezien de zekerheid die hij normaliter met geoliede machine Balthazar tentoonspreidt.

Het doet in elk geval geenszins afbreuk aan de hoge kwaliteit van deze show. If any, maakt de kwetsbaarheid die sporadisch zichtbaar is, het alleen nog maar beter. Er is een mooie balans tussen het nieuwe werk, zoals het zeer fraaie ‘Shadow Play’ en liedjes van eerdere platen als ’Love’s A Stranger’ en het rokerige ‘Machinery’, waar je Sylvie Kreusch toch altijd mist als ze er niet is.

‘Rokerig’ is misschien ook wel de beste omschrijving voor het soloproject van de Balthazar-zanger, en ook gelijk hetgeen wat deze route het meeste onderscheidt dan wat hij de ultra-succesvolle band doet. Het is veelal wat trager, vooral live ligt er (nog) meer focus op bassen en kleine accenten, zoals een verstopt pianootje hier en daar, of een gierende solo van een van de steengoede muzikanten die hij voor dit project om zich heen heeft verzameld. Hij is er dan ook vrij duidelijk over: niet alleen híj is Warhaus, dat zijn ze samen.

Toch is het ontegenzeggelijk het kindje van Devoldere: hij schrijft de liedjes, bedenkt grotendeels de composities en is met zijn bijzondere praatstem eenvoudigweg het fundament waarop de meeste songs gebouwd zijn. En die songs zijn stuk voor stuk fantastisch, óók vanavond weer. Het is op z’n zachtst gezegd bijzonder te noemen hoe hij in een bomvol (tour)jaar met Balthazar, ook en passant een soloplaatje in elkaar flanst waar je ‘u’ tegen zegt.

Als we in de toegift dan ook nog volledig perplex staan dankzij een versie van ‘Open Window’ die zo mogelijk nog beter klinkt dan op plaat, dan is er slechts één conclusie mogelijk:

De zomerfestivals zullen - wederom - in de rij staan. En wij ook. Dat hartzeer heeft ‘m goed gedaan.