VERSLAG: Lizzy Mcalpine - 23/11 - Tolhuistuin

Lizzy McAlpine

‘Oef’, denk je gelijk aan het begin van de show van Lizzy McAlpine in de Tolhuistuin. ‘Dat is geen lekkere start.’ Tijdens haar tweede nummer valt iemand vooraan flauw - niet de eerste van de avond, overigens - waardoor ze de show moet stilleggen. Attent, weliswaar, maar het zorgt er ook voor dat het pijnpunt van haar optreden meteen bloot komt te liggen.

De Amerikaanse singer/songwriter heeft er namelijk voor gekozen om deze tournee met alleen een gitarist en een drummer te spelen. Budgettair gezien een hele logische keuze, zeker met het oog op de waslijst aan artiesten die de afgelopen tijd tournees afblaast omdat het financieel niet te bolwerken is. Aan de andere kant leidt deze keuze ertoe dat vrij veel van de begeleiding uit een doosje komt, en als je dan halverwege een nummer opeens moet stoppen… Dan is dat doosje niet zomaar weer terug te draaien. Het resultaat is een half liedje, dat niet opnieuw opgepakt kan worden.

Nu is dat an sich niet zo erg, maar de minimale bezetting zorgt er ook voor dat er weinig dynamiek in de set zit. McAlpine arrangeert het gros van haar liedjes namelijk graag vrij groots, met onder andere veel cello’s. Dat is prachtig, distantieert haar van anderen én draagt bij aan het feit dat haar ster rijzende is, maar zorgt er ook voor dat het allemaal wel heel snel op elkaar gaat lijken. In combinatie met een zangstem die vrij zacht is en drums die (veel) te hard staan afgesteld, creëer je dan al snel een vrij groot probleem.

Het enige dat haar op de been houdt, is het feit dat ze ontzettend goede liedjes schrijft. Zowel haar coronaplaat (en debuut) ‘Give Me A Minute’ als het dit jaar verschenen ‘five seconds flat’ staan er vol mee, waarbij opgemerkt moet worden dat die laatste wel een stuk volwassener klinkt. Met een liedje als de publieksfavoriet ‘Pancakes For Dinner’ is weinig mis, maar het is allemaal wel zodanig zoetsappig dat je af en toe het glazuur van je tanden moet controleren. ‘Erase me’, daarentegen, dat ze met Jacob Collier - nog zo’n ster aan het firmament - maakte, en ‘ceilings’, zijn dan gelijk hele andere koek. Moet gezegd: tijdens het schrijven van de eerste plaat was McAlpine een tiener, bij die tweede was ze een twintiger. Een wezenlijk verschil, en dat is te horen.

Op haar best is ze wanneer ze het een keertje níét klein houdt, zoals ‘doomsday’, de openingstrack van haar jongste album. Ze start enkel met een akoestische gitaar, maar naarmate er meer galm en drums bijkomen, en uiteindelijk de registers een klein beetje worden opengetrokken, is het gelijk overtuigend. Of althans, dat geldt voor die paar simpele zielen die niet helemaal tevreden staan toe te kijken. McAlpine’s publiek bestaat tenslotte uit veelal jonge meisjes en vrouwen, die eigenlijk alles wel goed vinden wat ze doet.

En tijdens zo’n alles-wat-ik-doe-is-toch-wel-leuk-show, is het makkelijk om het gevoel te krijgen dat het inderdaad allemaal wel werkt. En ja, het werkt ook zéker. Muzikaal zit er echter nog zoveel ruimte tussen de opnames en de live-versies, dat Lizzy McAlpine volgend jaar (bij terugkeer naar een uitverkochte(!) Paradiso) hopelijk wel twee keer nadenkt voordat ze met een kleine bezetting rondreist. Haar liedjes verdienen namelijk meer, véél meer.