VERSLAG: Cmat - 21/11 - Melkweg

CMAT

Toen uw recensent afgelopen zomer een weekendje op het grootse Primavera Sound in Barcelona rond dartelde, was CMAT een van de grootste verrassingen van het festival. Zelden staat een beginnende artiest zo ontwapenend op het podium, heeft ze zoveel goede, venijnige grapjes in petto en speelt ze tegelijkertijd ook nog eens een steengoede set. Inmiddels liggen de warme maanden ver achter ons, is de Ierse zangeres inmiddels een (nieuw) Europees avontuur begonnen, en rijst de vraag: hoe doet zo’n show het binnen vier muren?

Als je rond de klok van acht uur de bovenzaal (Upstairs) van de Melkweg binnenwandelt, vraag je je af waar je in vredesnaam beland bent. CH!PZ’ kraker ‘Cowboy’ als opkomsttune? Is het heus? Het is echt waar, en even verderop in de show vertelt Ciara Mary-Alice Thompson - CMAT dus, niet alleen een samenvoeging van de eerste letters, maar ook haar bijnaam op de middelbare school - waarom. En dat is niet alleen vanwege het briljante I Wanna Be a Cowboy, Baby… Klaarblijkelijk kwam de 26-jarige Ierse in haar jeugd in de zomervakantie regelmatig op Turkse (kinder)disco’s, waar dit nummer - logischerwijs, gezien alle Nederlanders - voortdurend voorbijkwam. Sindsdien is ze fan, en daarmee naar eigen zeggen ‘de enige Ierse die CH!PZ kent’. We nemen het zo van d’r aan.

Goed, ze heeft in elk geval bij aanvang de lachers op de hand. Dat is in haar geval een vloek en een zegen, want als ze zichzelf íéts serieuzer zou nemen… Dan is het geen gekke gedachte als CMAT binnen nu en twee jaar een countrypopsensatie is. Het grappen en grollen, de gekke bekken en de theatrale fratsen op het podium zitten haar als gegoten, maar de steengoede liedjes verdienen eigenlijk meer. ‘I Don’t Really Care For You’ bijvoorbeeld, met die listige piano erin, die aanzwellende drums, het repetitieve zanglijntje van Thompson zelf. Het zit verdomd goed in elkaar.

Dat ze op bepaalde momenten echt een muzikale hoogvlieger is, laat ze in de Melkweg dan ook regelmatig zien. ‘Lonely’ is daar ook weer een mooi voorbeeld van, waarbij de typische countrysound door de hele song verweven zit, maar ze met bridges en samenzang de vertaling naar een popliedje weet te maken. Een liedje dat opent met: ‘God, I bet if there was a God / I’d be killing him / But who needs god / when I have Robbie Williams’, is natuurlijk op voorhand al een voltreffer.

Het eindsalvo is vervolgens echt doorslaggevend voor de kwaliteit van de show. Want wie een klein uur lang geen enkel slecht liedje speelt, en vervolgens nog kan afsluiten met ‘Every Bottle (Is My Boyfriend) - dat refrein! - en de eerder genoemde cowboy-track, die heeft het gewoon heel goed voor elkaar.

Nu nog even minderen met die soms ietwat geforceerde, schijtlollige fratsen, en dan is 2023 háár jaar. Hup CMAT!