VERSLAG: The Cure - 25/11 - Ziggo Dome

The Cure

Wie de Ziggo Dome vanavond binnenwandelt, zal ongetwijfeld even gegniffeld hebben. Eén blik op de merchandise-stand is daarvoor voldoende. De keuze in shirts is namelijk eh, beperkt. Grijs? Of zwart? Of grijs? Of toch zwart? Ook na bijna een halve eeuw is The Cure nog steeds hartstikke on brand. De keuze tussen beide ‘kleuren’ maakt ook gelijk een mooi bruggetje naar het haar van Robert Smith, dat door de jaren heen nog steeds in exact hetzelfde model zit, maar inmiddels toch langzaam aan het verkleuren is.

Toch zal het zeker niet de laatste keer zijn dat de Engelse band ons land aan doet - daar kun je vergif op innemen. Daarvoor klinkt het veel te goed. Gesteund door het geweldige geluid in de megazaal aan de natte, gure Arenaboulevard, laat The Cure horen dat ze in al die decennia nog steeds niet aan kracht hebben ingeboet. Sterker nog: het lijkt wel alsof de tijd gewoon geen grip op ze krijgt. Het feit dat ze spontaan een kwartier eerder beginnen dan gepland, geeft wel aan dat ze er (nog steeds) bijster veel zin in hebben.

En wát een setlist. Liefst achtentwintig liedjes staan erop, goed voor een kleine drie uur aan plezier en gelukzalig genot. Los van Bruce Springsteen - wie speelt er anno 2022 nog zo lang? En, misschien nog wel belangrijker, wie heeft een oeuvre dat zodanig rijk is, dat je je in feite geen seconde hoeft te vervelen? Het is ouderwets heerlijk zwelgen, en dat begint al vroeg: het prachtig geschreven ‘Pictures of You’ is namelijk het tweede nummer van de avond, en laat gelijk horen hoe - wonderwel - Smith nog steeds hetzelfde klinkt. Misschien nog wel beter dan ooit, eigenlijk.

De show die The Cure hier vanavond speelt, is er eentje van de buitencategorie, zo een die niet alleen de jaarlijstjes in kan, maar die je nog heel lang zal heugen. Dat komt ook door de tijdloosheid van vrijwel ieder liedje, waarbij het niet eens de hits - grotendeels keurig bewaard tot de tweede(!) toegift - zijn die het meest beklijven, maar liedjes als ‘From The Edge of the Deep Green Sea’, ‘Prayers for Rain’ en (verrassend genoeg) het nieuwe ‘I Can Never Say Goodbye’, een liedje dat Smith onlangs schreef voor zijn overleden broer, en dat met die kennis nog meer ontroert.

En het ene moment sta je met kippenvel op de armen en natte oogjes naar de sobere, ietwat (irritant) verblindende lichtshow te kijken, het andere moment met gesloten ogen weg te dromen, en weer even later heupwiegend, een wildvreemde gelukzalig aan te kijken. Voor de één is het de zoveelste keer dat hij of zij The Cure ziet, voor de ander juist een eerste kennismaking, maar bij iedereen lijkt het gevoel te heersen deel uit te maken van iets bijzonders. Het maakt de sfeer in de Amsterdamse concertzaal des te mooier.

En als je ruim twee uur en meer dan twintig liedjes gespeeld hebt, dán pas toe bent aan de tweede toegift, en daar dan vervolgens nog even doodleuk ultra-klassiekers als ‘Boys Don’t Cry’, ‘Just Like Heaven’ en ‘Friday I’m In Love’ in kunt spelen, dan ben je echt een hele grote. Robert Smith mag dan wel zichtbaar een jaartje ouder zijn geworden (en dat geldt overigens voor alle muzikanten die op het podium staan), The Cure laat vanavond blijken nog steeds een van de beste (live)bands ter wereld te zijn. Gestoord goed.