VERSLAG: Lucinda Williams - 19/01 - Paradiso

Lucinda Williams

Lucinda Williams is één van de grootste singer-songwriters in het Americana genre. 3 grammies en 17 nominaties kon de zangeres al op haar naam zetten. Vrijdagavond staat Williams in een Paradiso dat een paar dagen van te voren uitverkoopt.

De heren van L.A. Edwards warmen eerst de zaal op. De band speelt een enthousiaste mix van country, rock en folk. De rock ’n roll doet denken aan Tom Petty, maar het meeslepende gitaargehalte sluit ook aan op Israel Nash. Het zijn goede liedjes die van intiem naar stevige rock gaan.

Dat is een goede opwarming voor Lucinda Williams die uit hetzelfde vaatje tapt. De zangeres is eind 2020 getroffen door een beroerte. Helaas ook nog vlak na het uitbrengen van de stevig rockende plaat Good Souls Better Angels. Na een lang revalidatieproces beklom Williams de podia. Dit optreden is de eerste keer dat Lucinda weer in Nederland staat. Met niet alleen een indrukwekkend herstel, maar ook met de goede begeleidingsband van Good Souls Better Angels.

En dat blijkt een goede combinatie. Op het eerste gezicht oogt Lucinda Williams kwetsbaar. De sporen van de beroerte zijn nog duidelijk zichtbaar aangezien ze moeite heeft om de linkerhelft van haar lichaam te bewegen. Met een stevig bas- en drumritme zingt ze redelijk kwetsbaar ”Told you, baby, one more time. Don't make me sit all alone and cry.” tijdens het aftrappende nummer ‘Can’t Let Go’. En dat bewijst Lucinda door krachtiger als ooit te klinken.

Langzaam sleept ze het publiek mee van kwetsbaar plus intiem naar stevig rockend. Bij eerdere optredens zagen we Lucinda enigszins onderkoeld achter een lessenaar staan. Niet vanavond. Waar mogelijk swingt Williams mee met de band. Paradiso krijgt een mooi overzicht van het carrière van de zangeres. Waarbij ook kalmere liedjes een stevig sausje krijgen van de goede begeleidingsband Buick 6.

Nostalgie en depressie zijn belangrijke thema’s voor Lucinda. Vanavond komen beide thema’s ook veel voorbij. Met een speciale focus op nostalgische liedjes over overleden vrienden. ‘Copenhagen’ gaat over overleden manager Frank Carrali, ‘Drunken Angel’ over Blaze Foley en wordt met prachtig mondharmonica werk gespeeld. Een stevige bluesritme ondersteunt ‘Big Black Train’ waarin Lucinda over haar depressies zingt.

Het samenspel tussen Lucinda en haar band vloeit steeds meer samen. Lucinda ontpopt zich tot een vrouwelijke versie van Tom Petty & The Heartbrakers. Het ene moment klinkt de kracht van intieme singer-songwriter liedjes om daarna door te rollen naar stevige rock ’n roll. Met keiharde drums is ‘Pray The Devil Back To Hell’ fantastisch. De band rolt door in een knallende finale. Eerst wordt Paradiso getrakteerd op een prachtige, intieme cover van Velvet Underground’s ‘Pale Blue Eyes’. Als ware rockband swingt Lucinda het podium af met de knaller van ‘Joy’ en Neil Young zijn ‘Rockin’In The Free World’.