VERSLAG: Saybia - 4/11 - 013

Saybia - 4/11 - 013

Saybia is de laatste jaren steevast wel een aantal keer per jaar te zien in ons land. Denemarken ligt ook niet ver van ons vandaan, maar de ware reden van al die bezoeken blijkt uit de hoeveelheid mensen die deze band op de been krijgt. Zelfs op een doordeweekse avond als deze dinsdag is 013 zo goed als uitverkocht. Dus waarom ook niet kun je jezelf afvragen.

Voorprogramma Blake komt eveneens uit Denemarken. Blikvanger is zangeres Mathilde Lunderskov. Met een elegante rode jurk en warme stem draagt zij het wat dromerige popgeluid van deze band. Verder wordt het gekenmerkt door simpel in het gehoor liggende arrangementen die zich langzaam prijsgeven. Het doet over de linie wat jazzy aan en invloeden van Kate Bush en John Lennon zijn te herkennen. Soms komt een vergelijking met het Nederlandse Room Eleven ook naar boven, maar dan wel haar donkere zusje.

Er zijn een aantal redenen waarom de populariteit van Saybia in twijfel valt te trekken na dit optreden. Op cd klinkt deze band bijzonder ingetogen en weten ze hier en daar ook spannend te klinken, met name door het gebruik van wat meer elektronica op het tweede album These Are The Days. Live blijft het ingetogen, maar niet meeslepend, eerder saai. Søren Huss en co hebben moeite de aandacht van het publiek erbij te houden. Het gebrek aan spanning loopt als een rode draad door het optreden. De setlist kent namelijk geen opbouw of echte verrassingen, de podiumpresentatie is steriel en daar waar de stem weldegelijk van formaat is mist Huss een zekere persoonlijke uitstraling die het geheel kleur zou kunnen geven. Het gitaarspel van Sebastian Sandstrøm is bij vlagen bevlogen en opwindend en weet nog het een en ander recht te zetten.

Is er dan geen lichtpuntje te bekennen op deze avond? Zeker wel! Ten eerste verdient zanger Søren Huss veel respect vanwege het continueren van deze tour na het overlijden van zijn vriendin eerder dit jaar, zijn dochter overleefde het ongeluk maar net. Dat getuigt van de hoeveelheid doorzettingsvermogen en passie die deze band bezit. Dat is dan ook terug te horen in de professionele en vakkundige vorm van musiceren. Instrumentaal is alles dik in orde en het goede geluid zorgt ervoor dat ieders individuele bijdrage optimaal naar voren komt. De lichtshow is daarnaast ook sfeervol en goed afgestemd. Ook beschikt Saybia over een aantal alleraardigste liedjes die wel degelijk ontroeren. Zo weten nummers als The Haunted House On The Hill of The Day After Tomorrow de scheidingslijnen tussen folk en pop/rock goed te overbruggen.

Dit optreden van Saybia wordt gekenmerkt door een aantal tegenstellingen. Vakkundig musiceren versus matig performen, aangrijpende songs versus eentonigheid en dus sluimerende saaiheid. Dit rest mij te zeggen dat deze band zeker niet slecht is en hun plek op al die podia en festivals dus ergens wel gerechtvaardigd is. Aandachtig luisterend en kijkend, ook naar de bezoekers, brengt de volgende suggestie naar boven: Theater! Daar zullen al die intense en ontroerende liedjes sowieso tot hun recht komen en is een statige performance geen gebrek, eerder gewenst gedrag. Nu nog iemand vinden die ze op het idee brengt…..