VERSLAG: Amanda Palmer - 29/10 - 013

Amanda Palmer - 29/10 - 013

Wie kent The Dresden Dolls nog? Je weet wel; dat gekke, geschminkte duo uit Boston, dat met cabareteske pianopunk de wereld over zwierf en binnen drie jaar tijd twee eigenzinnige albums uitbracht. Nou, die band is dus sinds kort ter ziele. The Dresden Dolls zijn dood, lang leve Amanda Palmer! Alhoewel, deze vrouwelijke helft van het tweetal lijkt ook niet meer onder ons te zijn, als we de titel van haar debuutalbum moeten geloven; ‘Who Killed Amanda Palmer’. Beide voorprogramma’s van Palmer spreken eveneens over het tragische heengaan van de zangeres. Het belooft een interessante avond te worden in 013...

Slechts een handvol mensen staan er voor de deur van de kleine zaal van 013. Één deur verder is het een stuk drukker; daar staan de mensen in de rij voor het uitverkochte concert van Guus Meeuwis in de grote zaal. De mensen die vanavond vroeg naar de kleine zaal zijn gekomen staan even later verspreid in alle uithoeken ervan, aarzelend kijkend naar het houten stoeltje dat in het midden staat. Een opvallend uitgedoste dame met kort zwart haar en een rode outfit loopt langs de mensen, terwijl ze een parasol ondersteboven draagt. “Would you like to have a toy spider?”, fluistert ze de mensen glimlachend toe. “You don‘t want to miss out on the fun.” Haar naam is Edrie en ze maakt deel uit van de act van Walter Sickert, oftewel Army Of Broken Toys. Wanneer zanger Walter op het houten stoeltje gaat zitten begint het optreden.

“We‘ve come here to play songs for Amanda‘s dead body”, schreeuwt Sickert. Wat volgt zijn een aantal rauwe folksongs, allen gespeeld op een klein gitaartje met dito versterkertje. Ook de overige partijen worden gespeeld op speelgoedinstrumenten. De sterke liedjes en de gitzwarte humor van Army Of Broken Toys vormen een boeiende combinatie. Edrie maakt ondertussen heel direct contact met het publiek door tussen de mensen door te lopen en vlak voor iemands neus accordeon te gaan spelen. Het wonderlijke duo, eveneens uit Boston, doet zijn best om niet vergeten te worden door het publiek. Later op de avond onderbreken ze zelfs kort de show van Amanda Palmer wanneer ze richting Centraal Station vertrekken; de twee rijden per trein naar Amsterdam, waar ze logeren. Een beetje vreemd, maar érg lekker!

Het tweede voorprogramma van Amanda Palmer is al net zo bijzonder. Het is Jason Webley uit Seattle, die met Palmer deel uitmaakt van het gelegenheidsduo Evelyn Evelyn. Met zijn lange haar, een groezelig baardje en een net iets te groot hoedje doet hij denken aan een vrolijke clochard. Hij opent met een droef nummer, gespeeld op zijn accordeon. Net als zijn illustere voorgangers weet ook deze man de zaal goed te amuseren. Sobere en jolige nummers worden afgewisseld met leuke grappen en anekdotes. Gepassioneerd spuugt Webley - letterlijk! - zijn teksten in het rond. Wanneer hij concludeert dat één van zijn nieuwe nummers beter zou klinken met een orkest erachter, deelt hij de inmiddels volgelopen zaal op in twee helften. De ene helft moet de strijkers nabootsen, de andere helft moet de blaaspartijen zingen. Een geslaagd experiment. Jolijt is er wederom wanneer de zanger belooft om de hele zaal dronken te voeren. Zonder drank. Enige momenten later draaien de mensen twaalf keer in de rondte, starend naar diens eigen wijsvinger. Na dit gezellige drinklied, toepasselijk genaamd ‘The Drinking Song’, krijgt Jason Webley een uitbundig en dik verdiend applaus. Misschien nog wel beter dan Amanda Palmer zelf…

Maar hoe zit het nu met Amanda Palmer? Nou, volgens één van de leden van theatergroep Danger Ensemble is ze morsdood. “So be sad”, snauwt de kruising Daffydd Thomas en Placebo-zanger Brian Molko naar het publiek. “Sad!” Wanneer de show van Amanda begint, lopen alle vier de leden van de Danger Ensemble in rouwkleding en onder ouderwetse paraplus over de bühne. Tijdens de treurige muziek bukken ze voorover en tillen het lichaam van Amanda Palmer boven hun hoofd. Ze leeft. En hoe! De zangeres neemt plaats achter haar trouwe piano en zo start het laatste concert van haar eerste Europese tour.

Het verschil tussen The Dresden Dolls en Amanda Palmer solo is niet heel goed duidelijk. De sololiedjes zijn nog steeds wisselend theatraal, zwaarmoedig en doorspekt met donkere satire. Wel lijken zowel de thema’s als de podiumpresentatie persoonlijker en dichter bij Palmer te staan dan dat bij The Dresden Dolls het geval was. Toch worden ook fans van dat bandje vanavond niet teleurgesteld, want enkele nummers komen voorbij. ‘Coin-Operated Boy’ is nog steeds leuk, ook zonder die maffe drummer met zijn bolhoedje. Het theatergezelschap draagt daar op leuke wijze aan bij en de zangeres zelf heeft meerdere malen moeite om het lachen te onderdrukken. Het idee achter de playbacknummers, waaronder een opvoering van Rhianna’s ‘Umbrella’, is niet helemaal duidelijk en ze hebben ook weinig artistieke meerwaarde. Laat mevrouw Palmer maar gewoon lekker tekeer gaan op haar piano, want dat is haar sterkste kant. Hopelijk gaan we haar komende zomer zien op de festivals, want het is een must-see voor degenen die van een muzikale uitdaging houden! Idem voor Army Of Broken Toys en Jason Webley.